Sophie Hospers

Afgelopen week had ik een oud collega aan de telefoon. Ze heeft borstkanker, uitgezaaid naar de botten. In een maand tijd is haar leven, haar wereld, haar gezin (met twee kleine meiden) op de kop gegaan.

De tijd vliegt. En tegelijk lijkt ie stil te staan. Het voelt als vorige week dat mijn kinderen geboren zijn. Nu zijn ze allebei het huis uit. Het voelt als gisteren dat ik borstkanker kreeg, en nu durf ik weer voorzichtig te denken over herstel. Het voelt als vanochtend dat ik de vorige column schreef, maar het is alweer een maand geleden.

Mijn column moest deze week af. Dat is niet gelukt, terwijl ik normaalgesproken stipt ben wat betreft afspraken en deadlines. Ik had het niet bijzonder druk en er waren ook geen onverwachte gebeurtenissen. Dus wat was er aan de hand?

Een gezonde leefstijl komt een soepel beloop van infecties ten goede, schrijft een internist in Trouw (9 juli) naar aanleiding van de vele ernstig zieke coronapatiënten met overgewicht. We moeten ons richten op preventie: ‘Gezond verstand geneeskunde’. Een bekende gedachtegang – ook als het om kanker gaat. In mijn ogen is gezond leven pure levenskunst!

Het is nu bijna 9 jaar geleden dat ik voor de eerste keer borstkanker kreeg. Dat resulteerde in de amputatie van mijn rechterborst. Drie jaar later was mijn linkerborst aan de beurt. Ook die heb ik geofferd. Die tweede keer heb ik ook chemokuren en hormoonbehandelingen ondergaan. De hormonen slik ik nog steeds.