Het is weer zover. Ik ben aan het vermijden. Iets opschrijven vraagt reflectie. En reflectie betekent je verhouden tot wat er aan de hand is. En als er veel aan de hand is, doe ik dat het liefst in flarden, en niet aan één stuk. Dus zo’n column schijven is dan echt een opgave.
Ik werk in de zorg, in de jeugdzorg om precies te zijn, en daar doet het toverwoord ‘normaliseren’ de ronde. De opdracht aan hulpverleners is om te ‘normaliseren’.
Ik ga op vakantie en ik neem mee….Kent u dat spelletje? Dan moet je om de beurt zeggen wat voor item je meeneemt en er vervolgens iets aan toevoegen. Als je een item uit het rijtje vergeet ben je af. Tijdens het pakken van mijn koffer realiseer ik me welke impact kanker heeft - zes jaar na dato.
De zon schijnt, coronabesmettingen dalen en iedereen kruipt tevoorschijn uit zijn bubbel. We gaan weer naar het park, restaurant en museum, en de eerste voorzichtige knuffels worden genoten. We gaan open, letterlijk en figuurlijk. Wat heerlijk, terug naar normaal, er komt een einde aan een lange periode van afzondering en relatief isolement. Zou het echt het einde zijn?
Gisteren sprak ik met een vriendin over het wonderlijke fenomeen dat je tijdsbeleving anders wordt, in deze coronatijd. Het leven heeft een soort monotone tred gekregen, met minder afwisseling, en weinig markeerpunten. Daardoor verdwijnt je gevoel van ‘wanneer’.
Als je kanker krijgt, word - als je niet uitkijkt - je leven je uit je handen getrokken. Door de kanker, die van binnen aan je vreet. En die de boel overneemt, je leven inpikt, tot de dood erop volgt. Door het ziekenhuis, die een batterij aan onderzoeken en afspraken voor je uitzet. Tot je alleen nog maar patiënt bent. Dat gebeurt er als je niet uitkijkt. Het is belangrijk om op de een of andere manier zèlf aan het roer te blijven staan. Zèlf keuzes te blijven maken.
Als je ziek bent, en je een behandelproces doormaakt, duurt alles altijd langer dan je denkt. Precies zoals Judith Herzberg dicht: ‘Het duurt altijd langer dan je denkt. Ook als je denkt, ‘het zal wel langer duren dan ik denk’, duurt het nog langer dan je denkt’.
De nieuwe Uitzicht valt in de bus en ik lees het interview met Ivan Wolffers. Wat word ik daar blij van! Hij raakt aan iets wat ik vaak heb vermoed, maar nooit hardop heb durven uitspreken: ook de zorgverleners vibreren mee op de angst voor de dood, die zich onherroepelijk aandient bij de diagnose ‘je hebt kanker’.
Ik was de afgelopen tijd weer een paar keer in het ziekenhuis. Gelukkig niet voor de kanker, maar voor kleine zorgen en steun voor anderen. Zo ging ik met mijn steeds wankeler lopende moeder mee naar de neuroloog, bracht ik mijn doodzieke kat* naar het dierenziekenhuis en ging ik voor mezelf naar de plastisch chirurg om de last van mijn siliconenimplantaat te bespreken.
