Halverwege mijn werkzame leven, op 46-jarige leeftijd, maakte ik de switch naar voeding. Daarvoor hield ik me als ambtenaar bezig met bijvoorbeeld plattelandsontwikkeling in Twente en de Vinkeveense Plassen. Of ik blij ben met de switch naar voeding? Het werd mijn passie!
Al mijn hele leven heb ik een voorliefde voor de natuur. Dit uit ik bijvoorbeeld heel graag in een (moes)tuin. Zelfs in mijn jeugd al. Terwijl andere kinderen in de speeltuin speelden, hielp ik mijn moeder in haar volkstuin.
Mijn eerste injectie met maretak dateert ruim vier jaar geleden. Ik zat toen midden in een chemobehandeling met heftige bijwerkingen. Een totaal gebrek aan energie en akelig veel last van maag en darmen. Ik voelde sterke behoefte aan natuurlijke ondersteuning. Maretak bood uitkomst.
Van de week werd ik gegrepen door een gedicht dat kennelijk een open zenuw raakte. Het herinnerde me aan de laatste levensdagen van mijn vader die dit voorjaar in het begin van de coronacrisis zielsalleen overleed. Het gedicht roept pijn en verdriet in mij wakker. En niet alleen in mij, getuige de vele reacties die ik kreeg toen ik het gedicht deelde via Facebook.
Vijf jaar geleden had ik een déja-vu toen ik twee ontstoken tepels had. Jaren daarvoor had ik dit ook meegemaakt. Hoe kan het dat zo’n signaal in je lichaam kan opvlammen en weer uitdoven? Eindelijk weet ik het!
Sinterklaas, de kerstdagen en de jaarwisseling verlopen dankzij de coronamaatregelen heel anders dan we gewend zijn. En stiekem vind ik dat helemaal niet zo erg.
Cornelis Moerman (1893-1988), bedenker van de Moermantherapie, was zijn tijd ver vooruit. Als eigenzinnig denker ontwikkelde hij in de vorige eeuw dwars tegen de tijdsgeest in een geheel eigen visie op kanker. In coronatijd trigger ik mezelf graag met de vraag: hoe zou Moerman deze crisis benaderd hebben?
De tweede coronagolf rolde aan – sneller dan menigeen dacht. Het lijkt erop dat deze niet meer is te ontlopen. Jammer! Voor de mensen die kwetsbaar zijn en voor het personeel in de gezondheidszorg. Maar ook voor mensen zoals ik doordat niet-urgente zorg weer wordt uitgesteld.
Het ontbijt was bij mij jarenlang een ondergeschoven kindje. Vooral in de periode dat ik een uur reisafstand had naar mijn werk. Al die jaren ging stipt om 6.15 uur mijn wekker af. En niet veel later was ik onderweg zonder veel tijd te nemen voor een ontbijt.
