Yoga kan inflammatie verminderen in kankeroverlevers. Dat tonen resultaten uit klinisch onderzoek, gepresenteerd tijdens het jaarlijkse congres van American Society of Clinical Oncology (ASCO). ‘Artsen zouden moeten overwegen patiënten die inflammatie ervaren, yoga voor te schrijven.’ Want verhoogde ontstekingswaarden ‘vergroten het risico op ziekteprogressie, recidief en secundaire kankers’.
De officiële publicatie staat nog te verschijnen, dus voorlopig moeten we het doen met deze samenvatting van de studieresultaten zoals die te lezen is op de website van de Journal of Clinical Oncology. Daar staat dat de gegevens afkomstig zijn 502 kankerpatiënten bij wie de behandelingen twee tot zestig maanden geleden waren afgerond. De deelnemers, gerekruteerd over 22 oncologische centrums verdeeld over de VS, waren voornamelijk vrouwen (94%) die borstkanker hadden (74%) met een leeftijd rond 56 jaar.
Verdeeld over twee groepen gingen de deelnemers vier weken aan de slag. Ze kregen twee keer per week ofwel 75 minuten herstelyoga, ofwel twee keer per week gezondheidseducatie op basis van de ASCO-aanbevelingen voor ex-kankerpatiënten. Voor een na de interventies stelden de onderzoekers de waarden vast van vier ontstekingsbevorderende en vier ontstekingsremmende cytokinen en verwante eiwitten.
Vergelijkingen van de bloedmonsters van voor en na de interventie wees uit dat de yogagroep na afloop lagere serumwaarden had van drie van vier ‘ontstekingsbiomarkers’. Hoewel niet statistisch significant tendeerden ook drie van de ontstekingsremmende biomarkers naar lagere niveaus. Ook een andere statistische techniek om de ontstekingsstatus te modelleren (structural equation modeling) toonde een duidelijk lagere ontstekingsstatus van de yogagroep.
Slapeloosheid en kwaliteit van leven
Alle deelnemers hadden last van slapeloosheid. Dat komt omdat de studie, getuige de registratie in clinicaltrials.gov, aanvankelijk was opgezet om het effect te meten van yoga bij slapeloosheid. De registratie laat daarnaast zien dat er nog een derde onderzoeksgroep was. Die derde groep kreeg als interventie cognitieve gedragstherapie.
Het lijkt er op dat een aantal deelnemers uit deze groep gebruikt is voor een aparte analyse naar effect van yoga op vermoeidheid en kwaliteit van leven. Want deze presentatie op het congres van de ASCO die yoga vergelijkt met cognitieve gedragstherapie, verwijst naar dezelfde pagina in het bovengenoemde register voor klinische studies.
Wat de resultaten zijn van yoga helpt bij slaapproblemen, blijft vooralsnog onduidelijk. Pubmed geeft (nog) geen zoekresultaten. Het gebruik van de data voor de analyse van andere uitkomsten doet echter vermoeden dat hier geen spectaculaire verbeteringen te melden waren. Onlangs berichtte MMV overigens over klinisch onderzoek waarbij de proefpersonen beter – maar niet langer – sliepen als ze gezond aten.
Beweging en overleving
Op hetzelfde congres presenteerden Braziliaanse wetenschappers de resultaten van hun onderzoek naar fysieke (in)activiteit als voorspellende factor voor de overleving – op korte termijn – van oudere mensen met kanker. Ze analyseerden de karakteristieken van 2.692 zestig-plussers die tussen 2015 en 2021 in een ziekenhuis in de deelstaat Pernambuco gediagnosticeerd werden. Ze scoorden de mate van activiteit van de patiënten voorafgaand aan de behandelingen en maakten twee groepen. Een groep die inactief of onvoldoende actief was en groep actieve tot zeer actieve patiënten.
Om de link met lichaamsbeweging helder te krijgen, hielden de vergelijkingen van de onderzoekers rekening met allerlei variabelen. Zoals sociaaleconomische status, conditie, voedingsstutus, andere ziekten naast kanker (comorbiditeiten), medicijngebruik, plaats en aard van tumor en uitzaaiingen. Binnen 180 dagen na de diagnose waren er 461 overlijdens te betreuren. Negentig procent van de groep actieve patiënten leefde na dat halve jaar nog, tegen 74 procent van de inactieven.
Gecontroleerd voor de bovengenoemde verschillen berekenden de onderzoekers een gemiddeld 28 procent hoger risico op overlijden binnen een half jaar, voor de patiënten die bij diagnose niet tot nauwelijks lichamelijk actief waren. ‘Een sedentaire leefstijl bij diagnose is onder oudere volwassenen is een onafhankelijke risicofactor voor een vroege dood’, concluderen de onderzoekers. En: ‘Het aanmoedigen van fysieke activiteit belangrijk overheidsmaatregel om leeftijdgerelateerde gezondheidsproblemen, zoals kanker, tegemoet te treden.’
Foto door Gustavo Fring
MMV maakt wekelijks een selectie uit het nieuws over voeding en leefstijl in relatie tot kanker en andere medische condities.
Inschrijven nieuwsbrief
