Vijfjarig jubileumscadeau

Voor het plotselinge ontstaan van de ontstekingen zag ik die eerste keer geen aanwijsbare reden. Contactallergie dacht ik naïef. Ik ging er zelfs niet mee naar de huisarts. In het ziekenhuis waar ik preventief gecontroleerd werd op borstkanker sloeg het personeel er geen acht op. En ik begon er ook niet over. Ik dacht eigenwijs dat ik het zelf wel kon oplossen met kruidenzalven en huidvriendelijke, biologische onderkleding. Een jaar lang liep ik zonder bh, omdat met bh té pijnlijk was. Uiteindelijk wierpen mijn inspanningen vruchten af. Tenminste, dat dacht ik. De ontsteking verdween en er bleef een soort littekenweefsel over dat zich langzaam terugtrok. En… alle waarschuwingen in informatiefolders ten spijt, in het ziekenhuis was niemand gealarmeerd.

Hoe anders was dit vijf jaar geleden bij de tweede opvlamming! Toen had ik zelf meteen in de gaten dat het niet klopte. Dit keer ging ik wél naar de huisarts. Hij stuurde me naar huis met een antibioticumzalf. Hij vermoedde een relatie met mijn bezoek aan de sauna van een paar dagen daarvoor. Want hoe kon het anders dat beide tepels tegelijk waren ontstoken? Na twee weken smeren, zonder resultaat, zat ik weer bij de huisarts. Die nu gealarmeerd keek. Hij verwees me naar het dichtstbij gelegen streekziekenhuis, wat weer een ander ziekenhuis was dan waar ik gecontroleerd werd. Ook daar ontmoette ik verontruste blikken. Mijn borsten werden binnenste buiten gekeerd. Na een lange dag moest de chirurg er voor de zekerheid ook nog even naar kijken. Die vertrouwde het niet en liet een biopt nemen. Het was een zeldzame uitslag: mamacarcinoom in de tepel. In de andere borst werd weken later de al even zeldzame ziekte van Paget (tepelkanker, een voorstadium van borstkanker) gediagnosticeerd.

Al die jaren intrigeerde het mij. Hoe kan het dat zoiets opvlamt, daarna langzaam uitdooft en uiteindelijk weer opvlamt? En hoe kan het dat er in de ene tepel ziekte van Paget is geconstateerd en in de andere tepel ‘gewoon’ mamacarcinoom? Terwijl het er nagenoeg hetzelfde uitziet. In het ziekenhuis kon niemand mij een bevredigend antwoord geven. Ze wisten het gewoon niet.

Precies vijf jaar later na de tweede opvlamming nam ik in de laatste week van 2020 deel aan een congres over zelfgenezing. Ik leer hier hoe ingrijpende emotionele gebeurtenissen voor zoveel stress kunnen zorgen dat ziekte het gevolg is. Welke ziekte dit is en op welke plek de ziekte zich manifesteert hangt af van de soort gebeurtenis, de mensen die erbij betrokken zijn en de achterliggende (familie)patronen. Deze informatie kwam binnen. Ik vond het leerzaam en inzicht gevend. Op beide momenten dat ik met de opvlammingen te maken had, waren familieleden ernstig ziek. Dat greep me erg aan. Ik vreesde voor hun leven. Door het congres kreeg ik het inzicht dat mijn lichaam mij niet in de steek liet, zoals zo vaak gezegd en gedacht wordt. Maar dat het me een richting aangeeft. Ziekte als een biologisch overlevingsprogramma. Door je te verdiepen in de achterliggende werkelijke oorzaken, kun je jezelf helen. Wat ben ik blij met dit inzicht! Het maakt dat ik op een heel andere manier tegen mijn 5-jarig jubileum aankijk. 

Marjan Smorenburg is beschikbaar voor voedingsadvies en kookles bij en na kanker. Zij schrijft maandelijks een column voor MMV.  Vanwege Corona werkt ze op dit moment uitsluitend online. Klik hier voor meer informatie. Of meld je hier aan voor haar wekelijkse inspiratie email ‘Heel met voeding na en bij kanker’.