Leo Groeneweg: ‘Het wonder van de Hoeksche Waard’

In 1984 kreeg Leo Groeneweg uit Oud-Beijerland de diagnose longkanker ‘met nog hooguit twee jaar te leven’. In plaats van chemo- en radiotherapie gooide hij zijn leefstijl radicaal om. Hij stopte met roken en alcohol, koos voor het Moermandieet en kwam in beweging. Hij is nu 71 jaar, en deelt het verhaal van zijn genezing met iedereen die er belangstelling voor heeft.  

 ‘Mijn leven van roken, een borrel en weinig beweging gooide ik om naar een leven vol beweging en gezonde biologische voeding. Een jaar na de diagnose longkanker was ik weer aan het werk in de Rotterdamse haven.’

Dat schreef Leo vorige week in de Facebookgroep ‘Eten volgens Moerman’. Het leverde een storm aan reacties op. Ruim 200 ‘emoticons’ en zeventig opmerkingen, vooral in de trant van: ‘Geweldig!’ en ‘Hoopvol en ‘Bedankt voor dit super motiverende verhaal.’

‘Mijn scherm liep vol met mooie woorden’, reageert Leo aan de telefoon.

Even een terugblik. Leo kreeg op zijn 34^e de diagnose ‘kleincellig bronchuscarcinoom’. Met een slechte prognose. Chemo- en radiotherapie zouden slechts levensverlengend zijn. Maar voor Leo waren de reguliere benaderingen sowieso geen optie. Hij had zijn opa – die ook longkanker had –  aan de gevolgen van radio- en chemotherapie ten onder zien gaan. Als oudste kleinzoon van 21 was Leo intensief betrokken bij de lichamelijke verzorging van zijn opa in de laatste weken. ‘Ik heb hem enorm zien lijden‘, vertelt Leo. ‘Mensonterend.’

Dat nooit, wist Leo voor zichzelf. Hij zou hoe dan ook heft in eigen hand houden. ‘De longarts respecteerde mijn besluit niet. Hij zei: ‘Dan ga je binnen een paar weken dood. Hij was beledigd, omdat ik niet gehoorzaamde aan het protocol. Maar ik stond voor honderd procent achter mijn keuze. Jullie zijn veel te veel afhankelijk van de farmaceutische industrie’, zei ik tegen de artsen. ‘In een interview met kankeronderzoeker Gabriel Devriendt las ik later nog dat de bejubelde werking van veel geneesmiddelen berust op valse ijkpunten en statistische trucs.’

‘We gaan het redden, zei Moerman’

De arts Cornelis Moerman kende hij van televisie. ‘Zijn verhaal was helder: mensen eten verkeerd, daarmee ondermijnen ze hun immuunsysteem en zo worden ze ziek.’

‘Vrijdags verliet ik het ziekenhuis en maandagavond zat ik op het spreekuur bij Moerman. Een rijzige man, strak in het pak en met een puntgave huid, al was hij ver in de tachtig. Hij bekeek mijn handen, nagels, tong, haren, besteedde aandacht aan – in mijn ogen – kleine dingen. Hij sprak niet veel, maar gaf me wel vertrouwen. ‘Ik ga je helpen, jongen. Dit komt goed.’

Verbeterpunten waren er genoeg. ‘Ik rookte een pakje sigaretten en een pakje shag per week, dronk elke week een krat bier en een fles jenever leeg , at veel vlees en sportte nooit.’ Na het consult deden zijn vrouw en hij alles wat ongezond was rigoureus de deur uit: van voedingsmiddelen uit pakjes en zakjes, witmeelproducten, de patatpan en het vet dat daarin hoort.

Samen met zijn vrouw volgde Leo het dieet vier jaar lang heel strikt. Leo dronk enkel sap van sinaasappels, grapefruits en citroenen. Dagelijks perste hij bieten en wortelen. Op het menu stond elke dag erwtensoep, Moermanbrood, zilvervliesrijst en veel groente. De soep en het fruit nam hij ook mee naar zijn werk.

Iedere week ging er een kist sinaasappels en een kist citroenen doorheen. Hij kookte meestal zelf. ‘Ik ben de kok bij ons thuis.’ De (groente)sappen dronk hij meestal thuis en daar mengde hij ook de door Moerman voorgeschreven eidooiers door.

Ook startte hij met bewegen. Dagelijks fietste hij 18 kilometer heen en terug naar zijn werkgever in de Rotterdamse Botlek. Ook ging hij hardlopen en zwemmen. Soms hoestte hij onderweg bloed op. Dan spuugde hij het uit en ging dan weer door. ‘Mijn vrouw schrok zich dan kapot. Nee joh, dat is gewoon een geknapt longblaasje, zei ik dan.’ Hij liet zich er niet door van de wijs brengen.

Tegen artsen zei Leo: ‘Jullie zijn te veel afhankelijk van de farmaceutische industrie’

‘Mijn immuunsysteem ging als een tierelier aan de gang met die kanker. Binnen een half jaar was het gezwel de helft kleiner, bleek uit een ziekenhuisscan.’

Op de bronchoscopie twee jaar later was geen spoor van kwaadaardige cellen meer te zien. ‘Wel is nog altijd een lichte waas te zien op de foto op de plek waar de tumor zat, alsof er een ontsteking heeft gezeten.’

Anderhalf jaar geleden liep Leo zijn vroegere huisarts tegen het lijf. ‘Ah, daar heb je het wonder van de Hoekse waard’, riep de arts tegen hem. Leo hield zijn arts even staande, want hij had een vraag voor deze medicus: ‘Waarom heb jij nooit gevraagd wat ik heb gedaan om een wonder te worden?’

Antwoord kreeg hij niet. ‘De huisarts zei niets, draaide zich om en liep verder.’ Leo heeft er geen hoge pet van op. ‘Als ik arts was, zou ik echt wel willen weten wat een patiënt gedaan heeft die – tegen alle verwachtingen in – genezen is!’

‘Heb je moeite met doodgaan of met gezond eten?’

Leo is no nonsense. Ongezond leven was normaal voor hem. Maar toen hij geconfronteerd werd met de dood, vond hij het niet moeilijk om het roer resoluut om te gooien. Of liever gezegd: hij deed er niet moeilijk over. Want wat heb je daaraan?

‘Soms zie je mensen die zeggen: ‘Ik wil wel gezond eten, maar…. ik moet toch eerst de keukenkasten leeg eten? Of: ik wil wel, maar…. ik wil in kleine stapjes beginnen. Dan denk ik: heb je moeite om dood te gaan of om gezond te gaan eten? Ik ben daar vrij hard in. Ik kan wel lieve woordjes spreken, maar daar heeft niemand uiteindelijk wat aan.’

Tegenwoordig is gezond eten een stuk makkelijker dan vroeger, denkt Leo. ‘Ik moest het allemaal zelf uitzoeken. Ik had alleen een dieetlijst, waarop stond ‘weinig dit’ en ‘weinig dat’. ‘Maar wat is ‘weinig’? Ik nam het maar helemaal niet.’

‘Boodschappen doen? Nu loop je naar de Lidl en koop je alle soorten noten biologisch, maar dat had je toen niet, hoor.’  Wel kreeg hij hulp aangereikt van vrienden en familie. Zijn schoonouders begonnen een moestuin en bekenden kwamen met fruit uit de regio: bramen, frambozen, aalbessen, zwarte bessen. Alles vers en onbewerkt. Geen margarine meer, maar roomboter. ‘We eten standaard twee pakjes per week. Mijn cholesterolwaarden zijn perfect.’

‘Mijn schoonmoeder maakte bakte af en toe iets voor me, zodat ik ook af en toe een lekkernij had.’

Leo eet nog steeds gezond, maar iets minder streng. Hij ontbijt met kwark, havermout, noten, fruit en soms een beetje zelfgemaakte jam. Bij de warme maaltijd eten zijn vrouw en hij samen iedere dag een kilo groente. Nauwelijks vlees. Alleen af en toe een stukje kip. Ook drinkt hij soms een glas rode wijn. Hij is dol op Indisch eten.

‘Die sta-op stoelen zouden ze moeten verbieden’

Vroeger rende hij met een rugzak met drie lege flessen naar een boer in de buurt: 7 kilometer heen en 7 kilometer terug en kwam dan terug met vier kilo bepakking: 3 flessen karnemelk, een kilo speciale Moermankaas.

In de jaren die volgen loopt hij tien marathons en haalt hij als 48-jarige de derde plaats bij de Brandweer wereldspelen in Canada. ‘Ik was in topconditie; fietste, zwom en liep jongere deelnemers met gemak voorbij.’

Sporten doet hij nog steeds fanatiek. Hij fietst, wandelt en doet krachttraining. ‘Je houdt je lichaam in conditie door je spieren te gebruiken. Die moeten sterk blijven. Die sta-op stoelen zouden ze eigenlijk moeten verbieden.’ Ook is hij actief als atletiektrainer. Leo begeleidt mensen die willen starten met lopen. Met een op maat gemaakt schema kan bijna ieder mens in drie maanden tijd aan-een-stuk 5 kilometer leren hardlopen, aldus Leo.

Wat Leo mensen met kanker adviseert?

‘Verdiep je in de ziekte en in de behandelmogelijkheden. Alles is op internet te vinden. Lees boeken en ga naar een Moermanarts, zodat je goed beslagen ten ijs komt. Er is geen betere dokter dan je eigen lichaam, maar dan moet je er wel de goede stoffen in douwen.’

‘Uiteindelijk moet je het zelf doen. Sporten, conditie opbouwen, gezonde voeding kopen en eten. Als de dokter het voor je doet is het makkelijker. Maar de dokter weet ook niet alles. Het mooie van de Moermantherapie is dat je je gezondheid zelf in de hand neemt. Zelf knokken voor je leven, wat is er nou mooier dan dat?’

Het verhaal van Leo Groeneweg staat onder ‘casus 12’ beschreven in het retrospectief onderzoek van 1991.

Ook in Uitzicht werd Leo’s verhaal meermalen beschreven: in 1985, 1997 en onlangs nog in Uitzicht nummer 10 van 2016.

Biografie

Wie: Leo Groeneweg

Privé: Getrouwd met Jacoline, woont in Oud-Beijerland.

Werk: was tot 2008 veiligheidsadviseur cq bevelvoerder, instructeur bij de bedrijfsbrandweer van een chemisch bedrijf.

Diagnose & behandeling: in 1984 kreeg Leo de diagnose longkanker. Hij heeft geen enkele reguliere behandeling gevolgd, maar stapte direct naar dokter Moerman. Na een half jaar voelt hij zich ‘als genezen’. In 1986 wordt opnieuw een bronchoscopie gemaakt. Er worden geen kwaadaardige cellen meer gevonden. Hij dankt zijn genezing aan het Moermandieet, zijn positieve instelling en veel lichaamsbeweging.