Een weinig verteld verhaal

Het blijft voor ons sociale dieren moeilijk om anderhalve meter afstand te houden. Vooral in binnenruimtes. Ons gedrag is daarom een belangrijke veroorzaker van besmetting. Ontmoeten, knuffelen, kussen. Samen met anderen naar het strand, feesten of naar het voetbal. Zodra het weer mocht, haalden we in wat we ons maandenlang moesten ontzeggen. Matig tot niet luisterend naar de vermaningen om afstand te blijven bewaren. Er niet aan denkend dat dit voor onze ouderen, zieken en andere kwetsbare groepen vervelende en zelfs fatale gevolgen kan hebben.

Met de tweede golf komen de televisiebeelden. Van volle ziekenhuizen. Zorgpersoneel dat nog amper is bijgekomen van de eerste golf. Het is alle hens aan dek en dat is begrijpelijk. Maar wat ik mis is aandacht voor het verhaal dat de reguliere zorg eronder lijdt. De belofte van het kabinet om dit te voorkomen, lijkt vergeten. Dat hier geleden wordt, is een weinig verteld verhaal. Operaties en kankerbehandelingen die zijn uitgesteld. Controlebezoeken bij medisch specialisten die werden geannuleerd. Mensen die met hun klachten doorliepen, omdat ze niet meer naar de huisarts durfden.

‘Even’ geen zorg voor de late naweeën van de chemokuur zorgde voor een vervelende complicatie

Ook in mijn leven is het voelbaar. Tijdens de eerste golf gaf ik gehoor aan de oproep voor uitstel van niet-noodzakelijke zorg. Dat betekende: ‘even’ geen behandelingen meer voor de sporen die de chemokuur in mijn lichaam achterliet. Zoals een geheel afgescheurde en daarna diep in het vlees ingegroeide grote teennagel. Iets wat misschien klein lijkt, maar onaangenaam en pijnlijk is. Het opnieuw laten aangroeien is een serieus medisch probleem waar ik voor naar een medisch pedicure ging. Het ‘even’ onderbreken van de behandeling met een half jaar resulteerde in een schimmelnagel. Een complicatie waar ik niet meer van af kom, zei de medisch pedicure toen ik haar onlangs weer zag. Met als extra gevolg een hoge rekening die ik geheel zelf moet betalen. En dat voelt oneerlijk.

Nu, in de tweede golf, is mijn jaarlijkse MRI-controle uitgesteld. Met onbeperkte tijd. Normaal gesproken ligt de uitnodiging in augustus op mijn deurmat. Dit jaar heb ik er zelfs nog niets van gehoord. Er was ‘een vertraging van een maand’, kreeg ik te horen toen ik het ziekenhuis er zelf voor opbelde. En dat ik ‘op een stapel lag’. Dat ik geen MRI krijg, leid tot gevoelens van onzekerheid. Dat ik er zelf achteraan moet, doet de balans verder wankelen. We zijn inmiddels alweer een maand verder en ik heb nog steeds niets gehoord. Ik mis het gevoel dat er voor mij gezorgd wordt vanuit ons systeem van gezondheidszorg en de gevolgen mag ik helemaal zelf dragen. Dat is hard.

Desondanks sta ik opgewekt op en blijf ik mijn zegeningen tellen. Omdat ik goed voor mezelf zorg, kan ik het uitstel aan.  

Een dag nadat ik deze column schreef, lag de uitnodiging voor de MRI in de bus.

OPROEP: Heb jij ook te maken met ongemak en/of extra kosten als gevolg van het uitstel van niet-urgente zorg? Laat het weten: redactie@mmv.nl

Najaarsgroentesap met pompoen, wortel, pastinaak en gember

Ingredienten (voor 1 glas groentesap):

150 gr pompoen

100 gr wortel

80 gr pastinaak

2-5 gr verse gemberwortel  

evt. sinaasappel of citroen

Bereiding:

1. Was de groenten. Snijd de lelijke stukken eraf.
2. Snijd de ingrediënten in zodanige stukken dat het in de invoerschacht past van de sapcentrifuge of slowjuicer.
3. Doe de groenten 1 voor 1 in de machine.
4. Houd je van een zuurtje? Verwerk dan ook een halve sinaasappel of citroen in het sap.
5. Drink in z’n geheel op. Dus inclusief de schuimkraag want daar zitten juist ook waardevolle voedingstoffen in.