Het leuke van ‘eten bij ons in Wittelte’ is dat je nooit weet welke mensen je gaat ontmoeten en hoe een avond zal verlopen.
Meestal worden wij gevraagd om mee te eten, maar soms ook willen onze gasten alleen met elkaar eten, omdat ze bijvoorbeeld iets te vieren hebben en dan schuiven wij aan bij het dessert. Op een avond hadden vier personen gereserveerd voor een intiem verjaardagsdiner. Onze hoofdgast, haar broer en schoonzus en haar nichtje.
Ik had weer lekker en uitgebreid gekookt: bietensoep met zelfgebakken brood, tomatentaart, gemengde salade, broccoli met geroosterde hazelnoten en als dessert limoen/sinaasappel mousse. Ook nu werden we weer gevraagd om tijdens het dessert aan te schuiven. Het gesprek kwam op een gegeven moment op muziek. De man was volgens zijn dochter een enthousiast en goed jazzpianist en de dochter was, volgens haar vader en tante, een even zozeer goede en enthousiaste jazzzangeres.
Dat wilden wij uiteraard wel eens horen.
Nu is het zo dat wij een elektrische piano hebben en Peter stelde voor om die naar de galerie te brengen. De tafel werd, op de koffie en thee kopjes na, leeggeruimd en de piano werd binnengebracht. De pianist stond erachter en begon te spelen.
Zijn dochter viel in en ……… wat een duo! Geweldig!
Peter vertelde dat hij Hang en de Gubal speelde en aangezien dat voor de meeste mensen vrij onbekende instrumenten zijn, moest hij die uiteraard demonstreren. Terwijl Peter op de Hang speelde, viel de pianist aarzelend en zoekend naar de juiste tonen in en al snel bleek dat de combinatie Hang en piano een gouden greep was.
Wat toen volgde was een waarlijk huiskamerconcert. De broer van onze jarige hoofdgast swingend op de piano, zijn dochter fenomenaal zingend, vaak improviserend, zoals een goede jazzzangeres betaamd. De jarige en haar schoonzus meezingend en Peter en ik op de achtergrond zachtjes begeleidend. Peter op de Hang en ik op de Udu, een kleitrommeltje uit Nigeria.
Onze jarige hoofdgast genoot. Dit was voor haar een geweldig en vooral onverwacht verjaardagscadeau. Kosher, volgens Moerman/NTTT, eten met haar naaste familie en als kers op de taart een bijna anderhalf uur durend muziekfeest, waar iedereen aan meedeed.
Bijzonder indrukwekkend en ontroerend was het laatste lied ‘We’ll meet again’, gezongen door de drie dames en begeleid door de broer op de piano.
Peter en ik hebben ons daarbij muisstil op de achtergrond gehouden.
De video-opnames die ik met mijn mobieltje maakte heb ik haar naderhand opgestuurd, zodat ze nog vaak kan nagenieten. Wat ik haar ook heb opgestuurd is het recept van de bietensoep. Ze vertelde dat ze niet van bietjes hield, maar dat ze mijn soep zo lekker had gevonden, dat ze graag het recept wilde hebben.
Zo zie je maar weer waar ‘eten bij ons in Wittelte’ volgens de NTTT en Moerman toe kan leiden, een heel bijzondere avond, die we nog lang zullen blijven koesteren.
Benieuwd naar de muzikale kunsten van Peter en Willy? Hier een korte impressie van hen samen.
Foto door Charles Parker
MMV maakt wekelijks een selectie uit het nieuws over voeding en leefstijl in relatie tot kanker en andere medische condities.
Inschrijven nieuwsbrief
