Vol vertrouwen bracht mijn partner Bas mij naar Het Beste Ziekenhuis van Nederland voor de niersteenoperatie. De eerste heuse operatie in mijn leven. Ik berustte erin en hoopte dat het me van een akelige klacht af zou helpen.
Bij de opname hoorde ik dat de operatie door een spoedgeval een uur later zou plaatsvinden. Natuurlijk, dat kan, nu kon ik de Uitzicht die ik had meegenomen lezen! Dat ik die zou uitlezen en aan een volgend tijdschrift kon beginnen had ik niet gedacht. Nóg een spoedgeval kwam er tussen. Daar lig je dan, inmiddels in bed gekropen omdat ik het koud had, te wachten op een operatie, die twee uur later eindelijk plaatsvond.
Van tevoren geen arts gezien, alleen een infuus gekregen. In de operatiekamer sprak ik de uroloog en drukte ik hem op het hart die drie steentjes echt te vangen, die lelijkerds hadden mij de afgelopen jaren regelmatig te grazen gehad!
Toen ik net was bijgekomen, vertelde hij mij dat de operatie geslaagd was maar … dat hij geen nierstenen had gevonden. Mogelijk, zei hij, waren ze direct bij het inblazen van lucht in de urineleider ontsnapt. Hij meldde ook dat hij een inwendige (een zogenaamde ‘dubbel J’, zie foto) en een uitwendige katheter had moeten plaatsen. Nog versuft van de narcose en de mededeling dat er geen nierstenen waren gevonden, vroeg ik niet waarom. Ik zou deze arts niet meer zien. Was de operatie nu geslaagd of niet?
Thuisgekomen, ontslagen door een andere uroloog, zonder enige instructie of uitleg, begon het bloedplassen. Ik belde ’s nachts met de verpleegafdeling. Ik hoefde me geen zorgen te maken. Geen koorts? Dan is er niets aan de hand. ’s Morgens toch weer gebeld, er kwamen nu grote bloedstolsels. Terug naar het ziekenhuis waar weer een andere uroloog de dubbel J verwijderde. Klaar! Dag mevrouw!
‘Als patiënt moet je alert blijven, maar dit verzin je niet’
En dat de nierstenen niet gevonden werden? ‘Tja, die plaste u al eerder uit. U stond immers drie weken op de wachtlijst!’ En, zei hij nog: ‘U maakt doorlopend nierstenen aan!’ Danig in de war maar verlost van de ‘boosdoener’ konden wij weer naar huis. Een paar uur na verwijdering van de katheter kreeg ik helse pijnen. De huisarts kwam vrijwel direct en verloste mij ervan met een injectie en zetpillen. Een nierafsluiting, concludeerde hij samen met weer een andere dienstdoende uroloog. Die dubbel J had nooit verwijderd mogen worden, concludeerde deze.
Als patiënt moet je alert blijven, maar wie denkt er nu aan dat het zo kan lopen? Een niersteenoperatie zonder nierstenen? Ik vraag mij af waarom de ene uroloog zegt dat drie vastzittende nierstenen mijn nier in gevaar brengen, en de ander dat ik ze al uitplaste en doorlopend niersteentjes aanmaak. Waarom is niet voorafgaand aan de operatie gekeken of de nierstenen er nog waren? Bij een controlebezoek kreeg ik alle begrip voor mijn frustratie en werd me een CT scan aangeboden ter geruststelling. Daar denk ik nog over na.
Liever had ik mezelf deze narigheid bespaard, inclusief de kosten die ermee gemoeid zijn. Als dit het niveau is van de zorg in Nederland, ben ik zwaar teleurgesteld. En waar de nierstenen gebleven zijn? Dat blijft een raadsel!
Nelly Visser heeft sinds 1998 de auto-immuun schildklierziekte Hashimoto. Ze dankt haar energie aan een gezonde leefstijl met een strikt, doch smaakvol dieet. Eerdere columns van Nelly vind je hier.
MMV maakt wekelijks een selectie uit het nieuws over voeding en leefstijl in relatie tot kanker en andere medische condities.
Inschrijven nieuwsbrief
