Lucy (2 x borstkanker) koos eigen behandelpad: ‘Je innerlijke drive geeft vleugels’

In 2003 en 2009 treft de diagnose borstkanker Lucy Sarink (65). Twee keer wijkt ze af van het advies van de artsen en volgt ze haar eigen pad. Tot op de dag van vandaag is Lucy gezond, vol energie en levenslust. ‘Die borst moest eraf’, volgens de arts. ‘Maar de borst is er niet af, en…  ik ben er nog steeds.’

‘Mijn verhaal delen, vind ik belangrijk’, zegt Lucy. Ze schreef er daarom jaren geleden al een boek over: Meebewegen met kanker – Van strijd naar overgave. Toen de MMV haar vroeg haar verhaal te delen op de MMV-ledendag 30 oktober vorig jaar aarzelde ze geen seconde.

‘Die uitwisseling is zo waardevol. Geen ach-en-wee-verhalen waarin je elkaar versterkt in het gevoel van hoe erg kanker is, maar verhalen waarin je elkaar bevestigt in datgeen waarin we elkaar bij MMV vinden: de innerlijke drive die je vleugels geeft.’

Dat aspect van zichzelf herkent ze in anderen die ‘actief betrokken zijn bij hun genezingsweg’, zoals ze dat noemt. ‘Die enorme levenslust en kracht.’ ‘Het bestaan van de MMV is enorm belangrijk, vindt Lucy. ‘In Uitzicht staan al meer dan veertig jaar ervaringen van mensen die keken wat ze zelf konden doen toen ze geconfronteerd werden met kanker. Een schat aan informatie over kankerbehandelingen en de keuzes die je daarin kunt maken. Iedere persoon die het kan navertellen is een inspiratie voor anderen. Hoeveel bewijs wil je hebben?’

‘Toen mijn moeder in de jaren zeventig kanker kreeg stapte ze drastisch over op een macrobiotisch dieet. Dit deed haar zichtbaar goed. Ik herinner me dat zelfs haar grijze haren weer bruin werden. Hierdoor was ik al op jonge leeftijd overtuigd van de grote invloed die voeding op onze gezondheid heeft.’

In 2003 werd Lucy zelf met een tumor geconfronteerd. Voelbaar in haar rechterborst. Omdat haar  moeder als homeopaat en acupuncturist werkte, was Lucy bekend met allerlei geneeswijzen. ‘Ik wilde geen behandelingen ondergaan die mijn weerstand zouden verminderen. Ik zocht een aanpak die mij zou versterken, niet verzwakken.’

‘U speelt met uw leven’, zegt een verpleegkundige

De tumor werd operatief verwijderd. Bij het poortwachtersklieronderzoek worden micrometastasen gevonden, kleine uitzaaiingen. Het advies is een volledig ‘okseltoilet’ wat betekent dat al haar lymfklieren verwijderd moeten worden. 

Dat wil Lucy absoluut niet. ‘In die tijd las ik veel over borstkanker en gezondheid. Een kennis die ook borstkanker had gehad, wees me op het belang van een intact lymfatisch stelsel. Een essentieel onderdeel van het immuunsysteem. Je lymfen helpen bij het afvoeren van afvalstoffen uit je lijf. Het is eigenlijk tegenstrijdig om al die klieren te verwijderen. Je hebt ze juist nodig.’

Van het aangeboden traject van radiotherapie (dubbele bestraling van borst en oksel) wijkt ze om diezelfde reden ook af. ‘U speelt met uw leven’, zei een verpleegkundige. Maar Lucy heeft vertrouwen. ‘Bij ieder onderdeel van het behandelplan voelde ik of het al dan niet bij me paste. Mijn lichaam is mijn beste raadgever. Ik vond de reguliere visie gebrekkig en teveel gericht op symptoombestrijding, omdat de ziekte werd gescheiden van de mens. Helen heeft te maken met het aanvaarden en benaderen van jezelf als systeem bestaande uit lichaam, geest, ziel.’

‘Dokter Hans Moolenburgh zei het als volgt: ‘Een tumor is een manier van het lichaam om gifstoffen te isoleren. Laten we de kankercel eens als een vriend in nood zien.’ Kanker heeft een boodschap. Het is een signaal dat je uit balans bent. Een gezonde balans bereik je niet door je lichaam te verwonden, te vergiftigen en af te straffen. Dat doe je door mee te bewegen, je over te geven en te luisteren naar je innerlijke stem.’

‘Onder protest’ ging de oncoloog akkoord met Lucy’s wens

Zes jaar lang ondergaat ze regelmatig een mammografie. Het blijft al die tijd rustig in haar borst.  Tot 2009 als ze zelf onder de douche opnieuw een knobbel voelt. In dezelfde borst, maar dit keer vlak onder de tepel. Lucy barst uit in woede en wanhoop, maar voelt haar vertrouwen snel weer terugkomen. ‘Na een paar uur al’, zegt ze.

‘Een punctie was op die plek niet mogelijk. De chirurg moest een biopt uit het weefsel snijden en nam daarbij zoveel mogelijk tumor mee. Het onderzoek wees uit dat het om kwaadaardige cellen ging.’ Omdat er nog weefsel met kankercellen in de borst zijn achtergebleven, adviseert de arts een borstamputatie, maar dat wil Lucy niet.

‘Hij zei: ‘Sorry, u heeft geen keus, uw borst moet eraf.’ Dat stuit haar zodanig tegen de borst dat ze een andere oncoloog opzoekt. ‘Ook deze arts benadrukte het enorme risico dat ik hiermee nam. Maar hij ging tenminste in gesprek en luisterde naar mij. Ik wilde mijn eigen weg volgen, zien of ik iets kon bereiken met voeding en leefstijl. Daar had ik ontzettend veel vertrouwen in. De arts probeerde me over te halen in elk geval een deel van de borst weg te laten halen. Hij tekende voor me uit dat de kankercellen in de snijraden van het weefsel zaten. Dat moest weg, want die zouden weer gaan groeien. Vanuit zijn optiek begreep ik dat hij aandrong. Ik wist echter zeker dat ik het niet wilde. Toen ik bleef weigeren moest ik een document ondertekenen waarin stond dat ik zelf verantwoordelijk was voor de gevolgen van mijn keuze. De arts zette zijn handtekening er ook onder met de woorden ‘onder protest’ ernaast. We spraken af dat ik na een jaar terug zou komen voor controle.’

‘In dat jaar heb ik mijn lichaam grondig ontgift. Ik at al gezond, maar ben nóg gezonder gaan eten.’ Ze stopte met suiker, zuivel en at in plaats van brood nóg meer groente. ‘En vooral met smaak en geen dingen waar ik weerstand bij voel, zoals ladingen rauwkost. Ik legde me toe op het bereiden van maaltijden waarvan ik ging watertanden, zoals curry’s: lekker veel groenten met kokosmelk en oosterse kruiden.’

En ze deed meer. Haar baan als communicatiemedewerker bij een onderwijsinstelling zegde ze op. In de tijd daarna kwam ze rond dankzij een uitkering die het inkomen uit haar yogapraktijk aanvulde tot bijstandsniveau. ‘Iedereen reageerde stomverbaasd: een vast contract! Leuke collega’s! Wist ik dat wel zeker? Het was van buitenaf gezien een superleuke baan. Maar als klein onderdeel in een grote organisatie beleid uitvoeren dat het bestuur bedacht had, paste niet bij mij.’

Ze had destijds geen partner, geen financiële achtervang. ‘Dat was problematisch, vooral omdat mijn manier van genezen niet door de verzekering gedekt werd. Omdat ik zelf ontslag had genomen, had ik geen recht op een uitkering. Toen het water me aan de lippen stond, liep ik bij de gemeente binnen en legde daar mijn situatie voorgelegd, ook mijn voornemen om een praktijk als yogadocent en coach te starten. De ambtenaar nam me gelukkig serieus en zegde me een BBZ uitkering toe.’

‘Veel baat bij de leverreinigingen’

Ook deed ze dat jaar twaalf keer een leverreiniging. Ze las het boek van Andreas Moritz en volgde diens methode. ‘Hoe en of het de kanker beïnvloedde, weet ik niet, maar mijn migraine verdween evenals de pijn in mijn onderrug.’ Verder beoefende ze dagelijks yoga, bracht ze veel tijd door in haar tuin en in de natuur en zorgde ze voor voldoende stilte en ruimte om zich heen.

Na een ‘rijk en intens’ jaar ging ze terug naar de oncoloog voor controle. ‘Ik vond het ontzettend spannend. Had het hele jaar geen spanning gevoeld, maar nu wel.’ Een echografie wees uit dat de borst schoon was. ‘De arts knipperde met zijn ogen, hij was oprecht blij voor me en vroeg wat ik allemaal gedaan had het afgelopen jaar. Hoewel hij niet doorvroeg, loofde hij me wel: ‘Je gaat als een speer!’, zei hij. Ook begreep hij dat ik geen behoefte had aan halfjaarlijkse of jaarlijkse controles en bood aan dat ik altijd langs kon komen als ik me ergens ongerust over maakte.

Rondom haar huis in Ooij heeft ze een gigantische tuin waar ze met veel plezier in werkt. ‘Het is soms zwaar. Ik ben blij dat ik dat allemaal nog kan. Ik ben in een goede conditie dankzij de beslissingen die ik in 2003 en 2009 heb genomen.’ Lucy heeft vier kleinkinderen: de jongste tien maanden en de oudste acht jaar. De wekelijkse oppasmomenten zijn intensief. ‘Ik ben intens dankbaar dat ik destijds keuzes gemaakt heb, waardoor ik dit allemaal nog kan doen. Dat ik in 2003 een okseltoilet weigerde betekent bijvoorbeeld dat ik nu niet belemmerd word door een oedeemarm. Natuurlijk voel ik wel dat ik ouder word. Veel dingen gaan moeilijker dan vroeger. Maar dan luister ik naar mijn lichaam. Een vaardigheid die ik in de periodes met kanker heb ontwikkeld. Dan las ik bijvoorbeeld vaker een pauze in.’

Hoe was die kanker ‘zomaar’ verdwenen?

‘Hoe ik genezen ben, kan ik net zo min aangeven als hoe kanker ontstaan is. Maar: ik denk dat alles wat ik deed een steentje bijdroeg aan mijn genezingsproces. Tijdens het schrijven van mijn boek las ik in het Handboek Kanker van Henk Fransen over een onderzoek van Caryle Hirshberg en Marc Ian Barasch naar spontane genezing van kanker. De onderzoekers konden geen doorslaggevende behandeling vinden. Maar ze ontdekten iets wonderbaarlijks. Bij al diegenen die op onwaarschijnlijke wijze van kanker genezen waren, constateerden ze een bijzondere eigenschap: congruentie. Het lijkt erop dat overlevers in hun levenscrisis een manier gevonden hebben om zichzelf volledig trouw te blijven.’

‘Ik weet nog dat ik van mijn stoel sprong toen ik dat las: ja! Het is precies wat er sinds de tweede keer kanker in mijn leven veranderd is. Mijn leven is nu veel meer samenhangend, doordat ik mijn innerlijk kompas gevonden heb en volg. Leven vanuit mijn essentie. Die borst moest eraf, volgens de artsen. Maar die borst is er niet af en ik leef nog steeds.’

Het boek van Lucy ‘Meebewegen met kanker‘ is nog te koop. Lucy is eerder geïnterviewd voor Uitzicht #4 van 2017. Haar verhaal is hier te lezen.