Zou ik dement worden?

Langzaam maar zeker kreeg ik de klachten – die gedeeltelijk overeenkomen met die van Hashimoto – dubbel en dwars terug. Het gevolg was dat ik dagelijks uren op de bank lag. Ik kon niet bedenken wat de oorzaak was. Ik werd steeds moeier, werd uitgeput wakker, was somberder, zelfs depressief en kon me nergens meer op concentreren, begreep niet meer én vergat wat ik las. Zou ik dement worden?

Mijn partner Bas moest een recept zinnetje voor zinnetje voorlezen. Onze dagelijkse wandeling, waar ik zo van geniet, kon ik niet meer volhouden. Waar was ik toch zo uitgeput en suf van? En waarom kwamen de Hashimoto klachten weer terug? Ik nam toch trouw mijn dagelijks schildklierhormoon? Er ging gek genoeg geen lichtje branden – ook dit is te relateren aan het B-12-tekort, weet ik nu!

Tien jaar geleden stelde mijn orthomoleculair arts de diagnose B-12-tekort, en sinds die tijd kreeg ik injecties. Een vriendin en mijn zusje zagen meer dan ik. De vriendin bracht een lijst met klachten die horen bij een B12-tekort en mijn jongere zus maakte mij attent op de prikken die ik vóór de eerste Coronacrisis kreeg. Wat vriendin en zusje zeiden was logisch, maar mijn lichaam had het zwaar met de naweeën van de niersteenoperatie en twee staaroperaties. In mijn geest was op dat moment geen ruimte voor hun lieve aandacht – hoewel het inhoudelijk een schot in de roos was.

‘Ik lag ’s nachts uren wakker met een doodziek lichaam en een verwarde geest’

Toen ik toch de B12-klachtenlijst invulde, schrok ik wakker. Dit moest het toch wel zijn. Bas bracht mij bij de huisarts die wat schoorvoetend over ging tot een aantal wekelijkse injecties, die niet steeds het gehoopte resultaat brachten. Soms had ik een ‘hoera’-dag, dan was ik weer ziek. Zo’n hoera-dag had ik op 18 september toen ik met Bas aan de MMV wandeling langs de Lek kon deelnemen en er zelfs een column over kon schrijven! Daarna was ik weer uitgeblust.

Ik lag ‘s nachts uren wakker met een doodziek, protesterend lichaam, en een verwarde geest.  Mijn zin om te leven was helemaal weg. Gelukkig was mijn orthomoleculaire arts alert. Hij ontdekte dat de wekelijkse B12-injectie van de huisarts een conserveermiddel bevat waar ik met mijn vele allergieën en intoleranties mogelijk niet goed op reageerde. De huisarts nam het serieus en ging over op B12-injecties zonder conserveermiddel. Hij willigde tevens mijn wens in naar een gespecialiseerde B12-kliniek te mogen.

Daar werd alles helder! De internist/hematoloog die mij te woord stond stelde vast dat ik alle invaliderende klachten van B12-tekort  heb en zo lang ik leef wekelijks een injectie zonder conserveermiddel nodig heb. Gelukkig mag Bas mij die geven.

Na vier maal een wekelijkse injectie bij de huisarts knapte ik wat op. De eerste klacht die verdween was de depressieve somberheid. Ik kreeg weer zin iets te ondernemen. Nu, zes weken later, heb ik weer in mijn atelier gezeten om wat te kunstenaren en ik loop weer een uur mee met Bas. Wat ben ik daar rijk mee! Ik ben er nog lang niet maar dit is al een mooi begin.