Stijlvol verdriet

Toch had ik het maken van een afspraak eerst een beetje voor me uitgeschoven. Toch ook weer spannend natuurlijk.  En toen ik uiteindelijk de moed en energie verzameld had,  waren de mogelijkheden in mijn agenda beperkt en ik moest ook nog een keer afzeggen. Dus het heeft een tijd geduurd voordat ik dit cadeau uitpakte. Alles heeft zijn eigen tijd, denk ik dan altijd maar. (Mmm, vertragen, is dat misschien wat vermijden betekent?).

Kort door de bocht is mijn vraag: wat heb je aan een decolleté zonder borsten?

Ik heb in het afgelopen haf jaar nieuwe kleding gekocht, en daar ben ik tevreden over. Dus iets van een ‘nieuwe stijl’ dient zich al aan. Mijn vraag lag bij mijn oude kleding, en op twee punten. Ten eerste wist ik me niet meer zo goed raad met de meer frivole, feestelijke kant van de kleding die ik heb. Bij de jurken en vrolijke bloesjes,  zeg maar. Even kort door de bocht is dan mijn vraag: wat heb je aan een decolleté zonder borsten?  Niks natuurlijk. En inkijk op twee littekens is ook niet elegant. Dus dat gaat niet meer. Maar is het antwoord dan vervolgens: alleen maar een ‘mannelijke’ of androgiene stijl? Dat vind ik ook jammer. Ik hou best van een beetje opsmuk op z’n tijd.

Het tweede punt betrof mijn gehechtheid aan die kleren.  Ken je dat, dat je vraagt, ‘Heeft iemand mijn zwarte T-shirt gezien?” En dat iemand dan een vaal grijs vod omhoog houdt. “Nee, ik zie alleen dit grijze….” O ja, in mijn hoofd was het nog steeds mooi zwart, maar in werkelijkheid is het verwassen.

Zoiets had ik nu ook. Mijn lijf is veranderd, dus moet ik opnieuw kijken welke kleding past en goed staat. Met mijn hoofd kan ik dat bedenken. Met nieuwe kleding kopen lukt dat ook best goed. Maar van alles wat in de kast hangt? Dat zijn allemaal kledingstukken die ik gekocht heb omdat ik ze mooi vond. En nu zie ik het gewoon niet, of het nog steeds mooi staat. Dus kom maar op met die hulp daarbij!

Niks wel of geen borsten. Niks mannelijk of vrouwelijk. Gewoon: stijlvol!

Op de dag van de afspraak toog  ik dus met twee grote koffers vol met kleding naar mijn adviseur Nellinda. In drie uur tijd heb ik alle kleding gepast en samen met haar beoordeeld. Ik heb geleerd wat wel en niet mooi stond, en waarom. Het leuke was, dat dat helemaal niet ging over het onderwerp ‘heb je wel of geen borsten’. Ze liet me gewoon zien waar ik op moest letten, gegeven de vorm van mijn lijf. Schouders breed genoeg? Bovenlijfje niet te kort? Decolleté niet lager dan de lengte van mijn gezicht? Stof niet te dun? Heupen niet te breed in verhouding tot mijn schouders? Dat soort zaken. Niks wel of geen borsten. Niks mannelijk of vrouwelijk. Gewoon: stijlvol. Wat een geweldige ontdekking!

Het moeilijke was dat het wèl ging over terugkijken in de tijd en over afscheid nemen. Rouwen dus. Aan al die kledingstukken zat een verhaaltje vast. Die heb ik gekocht voor het feest van mijn ouders, voor de bruiloft van mijn zus. Deze bloes vindt Rogier zo leuk. Dat jurkje heb ik gekocht toen ik na mijn eerste borstkanker episode zo mooi was afgeslankt (dankzij de gezonde voeding!). En aangezien de meeste kleding niet zó lang meegaat, was het met name mijn recente geschiedenis die voorbij kwam. Een geschiedenis waar ook ziekte aan vast kleeft. En bijbehorend verdriet.

Wat verdrietig dat ik hier nu mijn kledingkast sta op te ruimen, als gevolg van die ziekte. Ik ben blij dat ik leef, ik heb het goed doorstaan, en het heeft me ook écht veel gebracht, maar pffff wat was, en is, het ook zwaar.

Ik stond me daar met het grootste gemak om te kleden, in vol, bloot, borstloos ornaat. Ik kon ook, met iets minder gemak, maar toch, het verdriet voelen. Het is goed zoals het is. Maar in hoe het is, voel ik ook verdriet. Dat er te laten zijn,  stijlvol zeg maar, vraagt moed én vaardigheid. Je kunt het leren. Net als je kunt leren welke kleding om welke reden wel en niet mooi staat, kun je leren hoe je ‘elegant’ je verdriet en verlies kunt dragen. Dàt hoop ik uit te drukken, als ik mezelf als mijn borstloze zelf toon.