Mijn column moest deze week af. Dat is niet gelukt, terwijl ik normaalgesproken stipt ben wat betreft afspraken en deadlines. Ik had het niet bijzonder druk en er waren ook geen onverwachte gebeurtenissen. Dus wat was er aan de hand?
Was het hersenverweking als gevolg van de warmte? Nèh, het was al veel minder warm dan vorige week. Wist ik niet wat ik moest schrijven? Ook niet, het leven van een gezond etende kankerpatiënt is vol verrassingen immers. Vooral nu mijn volkstuintje de vruchten van een paar maanden zaaien en wieden in volle glorie afwerpt. Ik ben niet de enige die ervan geniet. Zo moest ik het kooltje dat ik gisteren oogstte bijna blad voor blad afpellen, omdat een stelletje naaktslakken zich een weg naar binnen gevreten had. Geen slakken op mijn menu! Ik ben niet voor niets vegetariër.
Dus nee, er is geen externe reden voor mijn verzuim. Ik ga blijkbaar iets uit de weg. Ik zou iets schrijven over patiënt zijn, en ik wil er niet aan. En als ik dat zo opschrijf, dan valt het kwartje. Natuurlijk! Deze week moet ik voor controle naar de oncoloog. En hoewel ik jaar na jaar met een positieve uitslag het ziekenhuis weer uitloop, blijft dat een spannende gebeurtenis waar ik liever niet te veel bij stil sta. Want hoewel ik me geen zorgen hóef te maken, doe ik het stiekem toch. Wàt als ze toch iets vindt? Wat nou als mijn iets mindere strenge houding ten aanzien van mijn dieet slecht heeft uitgepakt? Angst en schuldgevoel dreigen de kop op te steken en daar heb ik geen zin in. Dus ik stop het weg.
‘Als het spannend is, mag een beetje vermijdingsgedrag best’
Oh, wat is het vinden van balans toch ingewikkeld. Aan de ene kant is het fijn om als patiënt zèlf iets te kunnen doen. Gezond eten, veel bewegen, geeft mij houvast in het proces van ziek zijn en beter worden. Het gevoel niet helemaal overgeleverd te zijn aan het lot en de dames doktoren, maar een beetje regie te hebben, maakt het proces beter behapbaar. Dus ik ben blij dat ik zèlf iets kan doen. Tegelijk komt met dat zelf doen, óók de verantwoordelijkheid. Als je iets kunt doen, moet je het ook doen. Als je het dan niet doet, en de tumor keert terug, dan is het ‘mijn eigen schuld’. Dat wil ik natuurlijk ook niet. Dus vanuit die gedachte poets ik het belang van een gezonde leefstijl dan maar weer een beetje weg: ‘Zó veel invloed heeft het ook weer niet hoor’, zegt een stemmetje in mij dan.
Ik weet dat het er uiteindelijk om gaat dat ik me gezonder, vitter en vitaler voel als ik gezonde keuzes maak. Dat ik daar wel bij vaar, of ik nou kanker heb of niet. Maar soms is het gewoon ingewikkeld. Dan buitelen tegenstrijdige gedachten en gevoelens over elkaar heen. En dat mag. Dat heb ik ook geleerd. Ik mag een beetje tegenstrijdig doen, en vermijden, en de andere kant op kijken. Als het spannend is, dan helpt dat soms gewoon. Volgende week ga ik weer terug naar normaal. Dan is de controle-afspraak geweest en herneemt mijn leven zijn gewone loop en hoef ik niet meer te vermijden. Dan haal ik ook mijn deadlines weer. Maar deze column heb ik nu toch maar mooi geschreven. Dus zó erg is dat vermijdingsgedrag nou ook weer niet. Die slakken heb ik ook vermeden ten slotte.
Foto: “Big slug” by Henk Kosters is licensed under CC BY-NC-SA 2.0
MMV maakt wekelijks een selectie uit het nieuws over voeding en leefstijl in relatie tot kanker en andere medische condities.
Inschrijven nieuwsbrief
