Onbegrip kan traumatische gevolgen hebben. Vooral als het gedurende tien jaar aanhoudt, ondanks herhaaldelijk verzoek om begrip en hulp. Dat overkwam mij toen de auto-immuun schildklierziekte Hashimoto werd aangezien voor iets dat ‘tussen de oren’ zat.
Hoewel ik voelde en aangaf dat mijn vermoeidheid en neerslachtigheid een lichamelijke oorzaak hadden, stuurde de dokter me naar de psycholoog. Keer op keer. Mijn versie van de klachten kreeg geen gehoor. Niet bij artsen, maar ook niet altijd bij familie, vrienden, buren en kennissen. De dokter zou wel gelijk hebben. Wat voelde ik me alleen! En iedereen die aan mijn waarheid – lees: de waarnemingen van mijn lichaam – twijfelde, werd bij wijze van spreken uiteindelijk een ‘vijand’ tegen wie ik me moest verdedigen.
En als je vrienden vijanden worden, ben je alleen nog maar aan het vechten. Praten leidt niet tot begrip, dus waarom zou je nog de moeite nemen? Zoiets overkwam mij, jaren geleden. De zure gevolgen draag ik nog steeds. Mijn schildklier is door mijn eigen immuunsysteem vernietigd. Zonder schildklier, geen schildklierhormoon. Ik blijf op de been dankzij synthetisch schildklierhormoon. De manier waarop mijn lichaam reageert is echter grillig en onvoorspelbaar. ‘Je moet er maar mee leren leven’ blijkt een loze kreet als je het zelf niet meegemaakt hebt.
‘Als de dokters naar me geluisterd hadden, was er meer over van de Nelly die ik was voor de diagnose’
Waar ik vooral mee moest leren leven, is de realiteit dat de juiste diagnose vele jaren eerder gesteld had kunnen worden. Als de dokters naar me geluisterd hadden, was er meer over van de Nelly die ik was voor de diagnose. En was ik waarschijnlijk nooit in de WAO beland. Om op de been te blijven, volg ik een strikt regime met voeding en beweging. Gelukkig ben ik gezegend met een groot pak wilskracht en een nog groter pak levensvreugde. Daardoor lukt het mij om met de door schade en schande opgedane wijsheden, naar buiten te komen.
Waarschuwen dat is wat ik wil. Ik wil lotgenoten op het hart drukken zichzelf trouw te blijven, en zich niet te laten leiden door de mening van anderen. Ook niet als ze een witte jas aan hebben. Jouw waarheid is wat je voelt in dat lichaam waar jij in geboren en getogen bent. Bij mij gaf het jaren geleden aan dat er iets loos was. Maar dat werd niet ‘gezien’. Dat is nogal wat. Als wat jij aangeeft niet gezien wordt, dan wordt jij niet gezien. Dat besef doet nog altijd pijn.
Toch prijs ik mij gelukkig. Want dankzij mijn beperkingen ben ik gaan doen waarvoor ik eigenlijk geboren ben: kunstenaren! Vanaf het moment dat ik een potlood kon vasthouden – 2 jaar – tekende ik, languit liggend op de grond. Nog steeds teken, schilder en beeldhouw ik zodra ik daar de energie en de geestkracht voor heb. Het heeft mij mentaal rijker gemaakt. Die rijkdom zat al in me, ik bracht het geduld op om het te vinden. En het mooie is: het ‘geneest’ me van het trauma jarenlang niet gezien te zijn. En dat te ontdekken was ‘t mooiste cadeau in mijn leven.
Beeld: Mariët Mostert
MMV maakt wekelijks een selectie uit het nieuws over voeding en leefstijl in relatie tot kanker en andere medische condities.
Inschrijven nieuwsbrief
