Normaliseren

Ik werk in de zorg, in de jeugdzorg om precies te zijn, en daar doet het toverwoord ‘normaliseren’ de ronde.  De opdracht aan hulpverleners is om te ‘normaliseren’.

Dat betekent dat je niet bij alles waar een gezin, of een jongere zich mee meldt (dat noem je dan hun ‘hulpvraag’, ook zo’n toverwoord) meteen denkt aan het inzetten van hulp. Omdat sommige dingen vanzelf overgaan. Omdat sommige dingen geen professionele hulp nodig hebben, maar acceptatie van de omgeving (mag ik een beetje anders zijn dan een ander alsjeblieft?). En omdat je voor de meeste dingen geen professional, maar een steunende omgeving nodig hebt.

De twee belangrijkste voorspellers van gezondheid, zijn niet: roken, drinken, overgewicht, gebrek aan beweging,  of dat soort zaken, maar heel anders, namelijk op 1. Je identificeren met een en liefst meerdere groepen (je familie, je werk, je sportclub, de kerk, een vrijwilligersvereniging, etc), 2. Actief steun ontvangen van dat netwerk. Dat is toch wonderbaarlijk! Je omringen met familie, vrienden, collega’s of mede hobbyisten is belangijker dan naar de sportclub gaan (hoewel je je dan kunt identificeren met een groep) of dat glas wijn laten staan (hoewel, als je dan naar de AA gaat, dan vorm je wel een groep om je heen).

Soms is het middel erger dan de kwaal

Vandaag sprak ik een vriendin die de afgelopen maanden als mantelzorger voor haar moeder heeft gefungeerd. Haar moeder was in de war en depressief, sinds haar beroerte (ik geloof dat het zo heet, wat ze had) eind vorig jaar. Ze was volgestopt met pillen om haar erbovenop te helpen, en iedereen dacht dat haar sombere, warrige en lusteloze gevoel het gevolg was van de schok van de ziekte. Tot mijn vriendin de bijsluiters ging lezen, overal de genoemde klachten als bijwerkingen aantrof. “Nee’, had de huisarts gezegd, toen ze het ging navragen, “ik heb dat soort klachten nog nooit meegemaakt bij deze medicatie’. Deze huisarts was dan ook pas net afgestudeerd, dus dat was niet zo gek. Mijn vriendin heeft alsnog haar moeder overgehaald te stoppen met (een deel van) de medicatie, en voor een deel terug te gaan naar haar homeopatische beleid. Nu is ze weer energiek en ziet het leven weer zitten. Kunnen we niet alleen in  de jeugdhulp, maar ook in de medische zorg alsjeblieft ook normaliseren? Soms is het middel erger dan de kwaal, en dat is vaker dan we denken.

Kunnen we alsjeblieft voorzichtiger worden met het voorschrijven van  en vragen om medicijnen?  Want denk niet dat we zonder meer de dokter de schuld hoeven geven. Evenzovaak zijn het de ‘patienten’ die aan de dokter om een pil of een smeerseltje vragen. Gezond leven is soms best inspannend, met alle verleidingen die we in het dagelijkse leven tegenkomen, dus hoe fijn is het dan als de dokter je gewoon met een wonderpil kan genezen?  Nee, laten we normaliseren en wat vaker denken aan ‘gewoon’ gezond verstand: goed eten, genoeg slapen (en nog een hele rits van zaken, waarvan we weten dat het goed voor ons is, maar dat we toch vaak niet doen), en dus veel vrienden en bekenden om je heen verzamelen. Minder pillen, meer samen zijn is het nieuwe normaal. Hoe leuk is dat! 

“I love you with all my Heart” by Creativity+ Timothy K Hamilton is licensed under CC BY-NC-ND 2.0

“Normaal of abnormaal?” by petzoj is licensed under CC BY-NC-SA 2.0