De vermijding voorbij

Ik ben opgelucht dat de operatie voorbij is. Opgelucht dat ik goed herstel en er geen complicaties zijn opgetreden. Hoewel ik er zelf toe besloten had en ik er in die zin naar uitzag, zag ik tegelijkertijd toch op tegen de operatie. Weer ziekenhuisopname, met alle gedoe en bureaucratie die dat met zich mee brengt. Een plastisch chirurg die me net iets té enthousiast komt begroeten op de OK, alsof we dikke vrienden zijn, terwijl ik daarvoor echt wel wat met haar te stellen heb gehad, in mijn wens tot plat (ze wou er niet aan, ik schreef het de vorige keer al. De hele wereld lijkt nog steeds gericht te zijn op het schoonheidsideaal: een vrouw móet borsten hebben, anders……).

Uiteindelijk viel het allemaal mee.  Wachtend op de komst van de chirurg (want, beste mensen, ik heb wederom ervaren: het is niet de patiënt die centraal staat in het ziekenhuis, maar de specialist. Dat je het even weet) werd ik liefdevol gezelschap gehouden door een vriendin van een vriendin, die toevallig die dag werkte op de OK,  en een praatje kwam maken. Die snapt wat een mens nodig heeft op zo’n moment. Ik mocht dezelfde dag naar huis, volgende dag drains eruit en een dag later liep ik alweer een rondje door het park. Dus dat viel alles mee.

Herstellen duurt altijd langer dan je denkt (óók als je denkt, het zal wel langer duren dan je denkt….*), dus dat viel uiteindelijk natuurlijk ook weer tegen. En direct na de operatie, bijkomend van de narcose op de verkoever, dacht ik: oja, het doet natuurlijk ook ontzettend pijn, zo’n operatie en die wonden, dat was ik even vergeten. Ook dat viel tegen.  Gelukkig zijn dat soort ervaringen van voorbijgaande aard en van korte duur, en zodra het voorbij is, heb je er geen last meer van.

Mezelf ‘plat’ zien, viel alles mee.  Natuurlijk is het confronterend om geen borsten meer te hebben, maar dat was het tien jaar geleden ook al. Toen had ik er verdriet van, dat heb ik nu wel verwerkt. Nu vond ik het direct helemaal goed om te zien. Okay, zo ziet ‘plat’ er dus uit. Ook de grote littekens, dat is écht een soort ‘horror’ als je  een verder ongeschonden lijf hebt, ook die kon ik nu goed verdragen, liefdevol bekijken zelfs. Ik was vooral nieuwsgierig: hoe zie ik er nu uit? Welke kleding past daar goed bij? Het is een beetje jammer dat de plastisch chirurg een asymmetrisch resultaat heeft opgeleverd. Aan de ene kant ben ik mooi glad, aan de andere kant hangt er nog een beetje flubberhuid. dat had ze best meteen weg kunnen halen wat mij betreft.

Maar ach. Geen mens is symmetrisch en misschien trekt het nog bij. Dus ik maak me er niet al te druk om.

Ik ben gewoon blij! Blij dat ik mijn lijf terug heb. Dat ik huid tegen huid mijn man omhelzend, hem weer direct voel, en hij mij. Blij dat er geen stress meer zal zijn, over eventuele complicaties door de siliconen, tot aan kanker aan toe. Blij dat er niks neps meer aan me is. Dat het verstoppen, wat eigenlijk toch ook een soort ontkennen, voorbij is. Dat ik gewoon ben wie ik ben, mét littekens en zonder borsten. Blij dat ik me prima voel in mijn platte lijf. Dat ik geen enkele behoefte voel om dat te verbergen met uitwendige prothesen. En ook blij dat ik dat op een keer misschien toch wèl zal gaan doen. Misschien als ik een jurkje aantrek, waarbij een beetje vulling toch écht mooier is. Ik heb een keuze en beide opties zijn prima.

Ik ben zó opgelucht dat ik af en toe niet snap dat ik toch zo moe ben. Het is een diepe moeheid, eentje waarop je goed slaapt. Dat is de moeheid die loskomt als je je ontkenning opgeeft, als je werkelijk accepteert dat het is zo als het is. De vermijding voorbij.

Image by Jill Wellington from Pixabay

*Het citaat is van Judith Herzberg