Laat je wel of geen borstreconstructie doen, na een borstamputatie? Laat je wel of geen siliconenimplantaat plaatsen? We leren dat siliconen niet zo onschuldig zijn als ooit gedacht. Liever gezegd, hoe meer we erover weten, hoe meer we beseffen dat ze gewoon slecht doen aan je lijf. Zie dat maar eens tussen de oren te krijgen.
Niet alleen van de patiënt, die zich vastklampt aan het idee toch nog een borst te kunnen behouden, al is het dan een pleegborst. Maar ook van de chirurg, die zich heeft gespecialiseerd in het plaatsen van die implantaten, die daar veel vrouwen troost mee heeft geboden, goed in zijn of haar vak is geworden én er een goede boterham aan verdient.
Zo dachten we ooit ook dat roken goed voor je was. We leerden dat dat niet klopte, vervolgens duurde het nog zeker dertig jaar, voordat dat tot de publieke opinie doordrong. En nog steeds….
Er zit een hele industrie achter, en het helpt om een peuk op te steken als je stress hebt, toch….?
Om die dynamiek te doorbreken, moet je een stevig standpunt innemen
Stoppen met iets dat ooit een goed idee leek, is niet zo eenvoudig als het lijkt. Zeker niet als dat ‘iets’ een helpende reactie lijkt, op iets anders dat pijnlijk of beangstigend is. Dan klamp je liever vast aan een zekerheid, ook als die vals blijkt te zijn, een peuk, een implantaat.
Dus om die dynamiek te doorbreken, moet je een stevig standpunt innemen. We grijpen dan naar aansprekende argumenten. Zoals nu: ‘Hou op met die ‘maakbaarheidsgedachte’. Ik hou van dat argument, gebruik het zelf ook vaak. Het leven is niet maakbaar, falen en lijden horen erbij, kan ik makkelijk zeggen. Ik meen het ook, uit de grond van mijn hart.
Echter.
Toen ik kanker kreeg, was ik maar al te blij dat ik een dokter trof die zei: ‘Mevrouw, we gaan er wat aan doen. Toen ik mijn borst moest verliezen, en daarna de andere ook nog, was ik maar al te blij dat ik een specialist tegenover me had, die zei: ‘Ik kan de pijn verzachten mevrouw, ik ga er weer iets moois van maken.’ Ik heb hun kennis en kunde, hun ‘maak-vaardigheid’ met beide handen aangegrepen.
Dus.
Als je getroffen wordt, ben je maar al te blij dat iemand je komt helpen. Die zegt: ik kan het maken!
Je zoekt naar een oplossing, uitweg, troost, steun, wat dan ook. Ik ken maar weinig mensen, eigenlijk niemand, die niet op de een of andere manier het ‘lot’ dat ze treft, tegemoet treedt met de een of andere vorm van ‘agency’: een poging controle te pakken, het te beïnvloeden. Welke middelen je daartoe inzet, dàt kan verschillen, chemo, pillen, kruiden, voeding, meditatie, noem maar op. Maar dàt je het toch probeert te beïnvloeden, dat doet toch iedereen? En dat je dan hulpbronnen zoekt, mensen die zeggen: ‘Ik heb daar verstand van, ik heb kennis en kunde, kom maar, ik help je‘, dat is toch ook alleen maar fijn?
Daarom.
Misschien gaat het niet zozeer om de maakbaarheidsgedachte zèlf. Maar meer om het gevaar van overschatting daarin, om het gebrek aan bescheidenheid dat er vaak uit spreekt. Om de al te stellige geruststelling: ‘Het komt goed mevrouw.’
Hadden ze maar gezegd: ‘We weten niet precies wat er gebeurt als we siliconen in je lijf plaatsen, want dat hebben we nog nooit gedaan, dus de tijd moet het gaan leren. Ik zie dat andere vrouwen blij zijn met een reconstructie, ik ken ook vrouwen die zich helemaal verzoend hebben met hun platheid, én ik weet echt niet wat de lange termijn effecten zijn.‘
Dan maak je je keuze, in onzekerheid. Dat is op de korte termijn niet prettig, want je hoopt op, snakt naar zekerheid. Maar die is er niet!
De valse belofte, het is helemaal veilig mevrouw, is misschien wel even schadelijk als de tijdelijke troost die je geboden krijgt.
Het zeker weten, dàt kan je niet maken. Denk ik……
MMV maakt wekelijks een selectie uit het nieuws over voeding en leefstijl in relatie tot kanker en andere medische condities.
Inschrijven nieuwsbrief
