Voor ons project ‘Eten bij ons in Wittelte’ eten we zoveel mogelijk uit eigen moestuin. Dit jaar hebben we al heel veel soorten tomaten, prei, sla, broccoli, pompoenen, komkommers en heerlijke sperziebonen kunnen oogsten. Of er ook boerenkool op het menu zal staan, dat zal de tijd leren!
Begin van het jaar zaai ik een behapbare hoeveelheid zaadjes uit in potjes in de serre, maar als die niet opkomen, zaai ik bij en tot mijn verbazing komen dan alle tot dan toe gezaaide plantjes op en heb ik ineens, vooral, een enorme hoeveelheid, wilde als niet wilde (tamme) tomaten die ik ergens moet laten. Jonge plantjes die de moeite namen om uit het zaad te komen, kan ik niet weggooien. Dus ik lijk elk jaar een groter tekort aan ‘ergens’ te hebben.
Goed, de niet-wilde tomaten zijn dit jaar in onze kassen en serre ondergebracht en de wilde tomaatjes staan buiten, met behulp van een klimrek van touw, niet te beroerd om een fikse regenbui te ondergaan. Wekenlang plukten we kilo’s van die kleine, zoete, gele tomaatjes. Ik heb er taarten, soep, sauzen en chutneys mee gemaakt.
Over naar de boerenkool. Ik had bedacht dat ik ook daar flink wat van zou gaan zaaien, want dan heb je altijd voorraad als je, in de winter, gasten te eten krijgt. Vorig jaar merkten we dat er heel veel koolwitjes in de tuin rondvlogen. Vonden we leuk, totdat we merkten dat onze bloemkolen en boerenkolen er evenredig onder te lijden hadden. Blijkt dat de koolwitjes hun, onmogelijk kleine, eitjes in de bladeren van de kolen leggen. Op een ochtend zouden al die eitjes uitkomen, het krioelen van de geelgroene rupsen en van de koolbladeren alleen nog de nerven over zijn.
‘Zelfs muggen vang ik in een potje en laat ik daarna weer vrij’
Dat zou ons dit jaar niet gebeuren. Zodra de koolwitjes gingen vliegen, haalden we iedere dag de eitjes weg. Maar ze zijn ons toch te slim af geweest. Toen we de eerste aangevreten bladeren zagen, bleek dat er heel veel eitjes over het hoofd gezien waren en dat er evenzoveel rupsjes uitgekomen waren.
Nu willen we geen dieren doden. Zelfs muggen vang ik in een potje en zet die dan weer buiten. Dat gebeurt dan meestal ’s avonds laat als we gaan slapen en Peter al in bed ligt. Ik hoor zoemen en ga op jacht.
Jagen doen we ook op de rupsjes van de koolwitjes. We vangen ze, allebei, twee keer per dag in een emmertje die we legen aan de overkant in de berm, in de hoop dat ze gras zullen gaan eten. Er is een kleine kans, dat er volgend jaar, in de buurt van Wittelte, een nieuwe vlindersoort ontstaan is, het zogenaamde graswitje.
Onze hoop is, dat deze, hopelijk, nieuwe vlindersoort haar eitjes volgend jaar in het gras gaat leggen en onze kolen met rust laat. Gelukkig is boerenkool een sterke plant, dus als u komende winter komt ‘eten bij ons in Wittelte’ hoop ik hiervan toch nog iets lekkers op tafel te kunnen zetten.
MMV maakt wekelijks een selectie uit het nieuws over voeding en leefstijl in relatie tot kanker en andere medische condities.
Inschrijven nieuwsbrief
