Crisis in een crisis

Het was de maand dat we tot aan vervelens toe onze handen moesten wassen. Dat we 1,5 meter afstand van elkaar moesten bewaren. Dat we in quarantaine moesten, zodra je aan het niezen of hoesten was. Dat we thuis moesten gaan werken. Dat bijna alle openbare voorzieningen hun deuren sloten. Dat de Intensive Care overal overvol raakte.  En…. ook dat de verpleeghuizen hun deuren sloten voor bezoek om verspreiding van het virus te voorkomen.

Mijn lieve vader werd begin juli 2019 met Alzheimer opgenomen in een verpleeghuis. Hij was nog redelijk actief. Hij kon zichzelf nog verzorgen en ik wandelde regelmatig een uur buiten met hem. Ook kon ik nog best een gesprek met hem voeren. Ik ging bijna elke week bij hem op bezoek, samen met mijn lief Albert. Tot 20 maart. Toen mocht dat ineens niet meer. Een schok. Weken van onzekerheid volgden. Op afstand ving ik een glimp op van hoe het met hem ging. Filmpjes over en weer, gewoon bellen, beeldbellen. Maar het was allemaal geen succes. Hij begreep het niet. Begin april was hij jarig. Mijn moeder, broer, zus en ik deden wat we konden. Een verjaardagstaart, bloemen en cadeautjes laten bezorgen. Een filmpje met een persoonlijke verjaardagsgroet. Hij had het leuk gevonden, kregen we te horen. Een schrale troost. Wij hadden daar zelf bij willen zijn.

Tien dagen later is hij overleden. Hoe kon het zo snel bergafwaarts gaan? Het blijft moeilijk te begrijpen. Hij was gevallen, vertelde de hoofdverpleegkundige. Hij had erg veel pijn. Ik gaf toestemming voor morfine-achtige pijnstilling. Een moeilijke beslissing. Want waar koos ik voor? Het verminderen van de pijn? Maar dan wel alle bijwerkingen? Het gaf enorme frustratie. Want ik wilde naar hem toe. Met eigen ogen zien hoe het met hem ging. Het hem zelf vragen: Pap, hoe is het met je? Pas vlak voor zijn overlijden mochten we als naaste familie bij hem zijn. Samen met mijn moeder zat ik aan zijn bed. Mijn moeder die verscheurd werd door verdriet over haar man. Maar ook door angst om besmet te raken door het coronavirus. ‘Het zou nog enkele dagen duren’, dacht men. Maar dat was ons helaas ook niet gegeven. Dezelfde avond kwam het bericht dat hij was overleden.

April 2016. Dit was de maand dat de diagnose borstkanker bij mij werd gesteld. Een enorme schok. Want ik, die toen ook al gezond leefde, kreeg borstkanker. Hoe kon dat? Het leidde tot veel vragen en onzekerheid. En veel moeilijke beslissingen om te maken. Ik belandde in een emotionele rollercoaster. Van tevoren wist ik niet hoe ik erop zou reageren. En of ik krachtig en sterk genoeg zou zijn om het te kunnen dragen. Dat bleek wél het geval. Op het moment dat mijn vader overleed, kende ik deze krachtbron in mijzelf al. Gelukkig kan ik er bij deze crisis opnieuw uit putten. Al had ik het liever niet nu al nodig gehad.

Marjan Smorenburg is natuurvoedingskundige. Zij heeft haar eigen praktijk in Rotterdam: Heel met voeding. Ze geeft een nieuwsbrief uit ‘Voed en voel je beter met Moerman’ waar je je via haar website voor op kunt geven.