De strijd die leven heet

Al lange tijd lig ik wakker en het afgelopen jaar gaat als een film voorbij met als begin de mooie wandeling op Tweede Kerstdag, die ik op deze plek al beschreef. Na deze wandeling volgde een aantal medische ingrepen. 

Het begon met een teleurstellende niersteenoperatie. Daarna volgde een moeizame periode om een blaasverzakking te verhelpen, wat ook op een fiasco uitliep. 

In mei begon ik met frisse moed aan de eerste staaroperatie.  Een mooie operatie met geweldig resultaat. Ook beschreven in een vorige column. De tweede staaroperatie gaf echter een minder goed resultaat. Het leidde tot wazig zicht dat bestreden moet worden met hoge doseringen prednison oogdruppels en zalf. Op dit moment zijn de gevolgen niet weg, maar wel iets verminderd. Met heel veel geduld zal ‘op den duur‘ de waas ook wegtrekken, is mij beloofd.  Ik weet uit eigen ervaring dat er veel ergere zaken kunnen spelen, maar er werd van mij, maar ook van Bas die ‘tussendoor’ de zoveelste tia kreeg, heel veel gevergd. Mijn emmertje liep over. 

Al lange tijd kamp ik met een vitamine B12-tekort. Met wekelijkse injecties blijf ik op de been. Een tekort aan B12 wordt niet zomaar herkend, ik moest de huisarts ervan overtuigen. Hij stond er sceptisch tegenover, neemt het nu serieus, omdat hij mij na iedere injectie op ziet knappen. Het tekort was kennelijk te ver opgelopen. Langzaam komt er weer een beetje leven in mijn lichaam én geest. De zoveelste ‘ziekte’ heeft zich nu serieus geopenbaard. 

Dat alles incasseren is zwaar. Veel vrienden en kennissen hebben het gaandeweg af laten weten. Ze lijken niet meer om te kunnen gaan met onze medische tegenvallers. Wat doen zulke gebeurtenissen met een mens? Ziekzijn vereenzaamt, omdat je niet meer mee kan doen aan de gezellige drukte van vriendschappen maar in een maalstroom van narigheid zit. Mijn afleiding is de natuur in onze eigen tuin, daar geniet ik van. Iedere dag. En als ik niet te uitgeput ben, geniet ik weer van onze dagelijkse vroege wandeling langs de Vliet. Kunstenaren, wat mij mentaal in evenwicht houdt,  komt weer binnen mijn bereik is de verwachting.

De natuur is, en de mensen zijn, in opstand. Natuurrampen, oorlogen en geweldadigheden beheersen de wereld. Industrieën veroorzaken kanker en nog veel meer enge ziekten. Economieën zakken in elkaar, regeringen weten zich geen raad met alle ellende en zijn het nergens meer met elkaar eens. Ons kabinet is nóg niet geformeerd. De zoveelste informateur probeert de partijen op één lijn te krijgen, maar de ene partij wil niet met de andere regeren. Het zijn net kleine kinderen.

Alles lijkt om geld en macht te draaien. Als mens voel je je soms niet meer dan een middel waarmee  anderen geld verdienen. Of het nou helpt of niet.

Als je lichaam het laat afweten is luxe niet nodig. Dan is overleven het belangrijkst. Dan kan je genieten van weinig. De echte schoonheid zit in kleine genoegens die je samen kunt delen.  Als je maar lang genoeg ziek bent, waardeer je dat soort zaken steeds meer. 

.