Hoeveel kan een mens incasseren? Elk leven kent tegenslagen die verwerkt moeten worden. Als je daar de tijd voor krijgt, vangt onze geest dat meestal flexibel op. Maar als nare zaken zich in een snel tempo opvolgen, raakt de rek uit onze veerkracht en is het aanpoten om het hoofd boven water te houden.
Na mijn niersteenoperatie ben ik nog steeds niet de ’oude’. Dat is gewoonlijk voor mij al een heikel punt. Nu de vele klachten, die ik met supplementen en mijn gezonde manier van leven wat weet te onderdrukken, zich weer in heftige mate aandienen, voelt het als wankelen op een evenwichtsbalk.
Een van mijn klachten was ik uit het oog verloren, namelijk mijn vitamine B12-tekort. Sinds een paar jaar krijg ik daar injecties voor, omdat mijn lichaam B12 niet opneemt en aanmaakt. Daar is mijn darmziekte colitis ulcerosa, net als mijn auto-immuunziekte Hashimoto, verantwoordelijk voor. Daarnaast heb ik een lekkende darm, die voor een flink aantal voedselintoleranties zorgt.
De niersteenoperatie vergde zoveel van mijn lichaam dat ik in een diep dal terecht kwam en pas nu begrijp waar alle klachten vandaan kwamen. Acht weken na de operatie ben ik nog zieker dan ik was vlak voor en net na de operatie. De oorzaak van die klachten vond ik gaandeweg door mijn lichaam bewust te ervaren en niet af te wijzen.
Een kwartier na elke maaltijd was ik te ziek om nog iets te kunnen. Liggen tot het weer zou zakken… Doodop, niet meer in staat te lopen of iets te doen, depressief en somber (terwijl ik juist vrolijk van aard ben), slechte concentratie, niet op woorden kunnen komen, even moeten gaan liggen door de dag heen, geen recept meer kunnen lezen en onthouden, extreem gevoelig, snel geprikkeld, en noem maar op.
Ik vond de klachtenlijst die ik zelf maakte voor de orthomoleculaire arts terug en wist ineens wat er aan de hand was: ik had al een half jaar geen B12-injectie gehaald! Toen ik de huisarts er om vroeg kreeg ik die vlot. Diezelfde middag voelde ik me goed, het ‘lek’ was weer boven water.
De volgende dag was ik echter weer bij ‘af’. Ik wist wat me te doen stond. Naar de orthomoleculaire arts, die een fors vitamine B12-tekort vaststelde en mij een dubbele injectie gaf. Helaas was ik dezelfde middag weer gevloerd, terwijl ik normaalgesproken vrijwel direct na de injectie veel vitaler word. Dit keer werkte het niet. Inmiddels ben ik een week verder en begin ik gelukkig wel enig effect te voelen. Alles gaat trager als je ouder wordt, en in mijn lichaam al helemaal, nu dus ook de te verwerken injecties…
Door alle onzekerheden kreeg ik meer mentale problemen. Inmiddels 26 jaar heb ik mijn schildklierziekte, al veel langer heb ik mijn darmproblemen, die door Hashimoto nog ernstiger werden. De algehele narcose, die nodig was voor de niersteenoperatie, legde alle processen stil en was voor mij funest.
Helaas ben ik nog niet klaar in het medisch circuit. Er staat nog een staaroperatie en een gynaecologische ingreep op mijn ‘programma’. Dat wordt nog een ‘zware’ klus. Er was een periode dat ik dacht mijn lichaam te begrijpen, niets is minder waar. Pas achteraf legde ik de puzzelstukjes in elkaar, waardoor ik actie kon ondernemen. Hopelijk kan ik de liefde voor mijn lichaam steeds weer opbrengen, waardoor ik kan luisteren naar wat het mij vertelt en kan nadenken over mijn keuzes zonder in paniek te raken. Dat gun ik iedereen!
Beeld: Nelly Visser
MMV maakt wekelijks een selectie uit het nieuws over voeding en leefstijl in relatie tot kanker en andere medische condities.
Inschrijven nieuwsbrief
