Voor de tweede keer in mijn leven kreeg ik, wederom na tien jaar klagen, een akelige diagnose. Wat gaat er toch mis in mijn communicatie met artsen dat zij mijn klachten voortdurend bagatelliseren?
Vertel ik het te opgewekt? Roep ik te snel: ‘Maar nu is het weer over hoor!’ Waar zit de miscommunicatie?
Gedurende meer dan tien jaar liep ik met stekende pijnen in mijn rechterzij, aanvalsgewijs en van tijd tot tijd zeer heftig. De eerste keer stelde de huisarts wat lacherig vast dat dit weer ‘echt iets voor Nelly was’. Hij gaf mij een pijnstillende injectie en stuurde mij door naar de fysiotherapeut voor een ‘ribblokkade’. Omdat de fysiotherapeut de term niet kende, behandelde hij mij voor rug- en nekklachten. Het resultaat was dat mijn migraine aanvallen verergerden, ik stopte al snel met de behandelingen.
Een volgende keer kreeg ik tijdens een strandwandeling een zeer pijnlijke aanval. Bij weer een aanval, ’s nachts dit keer, belde ik huilend van de pijn de huisartsenpost. Hier dacht men aan een galaanval; ik zou de volgende dag de huisarts maar moeten raadplegen. De huisarts gaf mij zetpillen voor koliekpijnen. Hij waarschuwde dat ik ze beter standaard in mijn tas zou kunnen dragen, omdat ik te pas en te onpas pijnstilling nodig zou hebben.
Een echo na wederom een ‘blaasontsteking’ met bloed plassen en veel pijn die niet meer wegtrok, wees kort geleden niets uit. Mogelijk een occult ‘concrementje’, schreef de radioloog. Een niersteentje, legde de huisarts bijna achteloos uit. Later, na de diagnose, toonde hij gelukkig meer begrip. Omdat de pijn in mijn flank bleef, werd ik dit keer doorgestuurd naar de uroloog, die zekerheid wilde. Drie nierstenen was de conclusie. ‘Hoe kom ik daaraan?’, vroeg ik verbaasd. ‘Het antwoord ligt bij u!’ was de reactie. Wat hij daarmee bedoelde? Geen idee! Echter, voor het eerst trof ik een arts die mij serieus nam en daar heb ik hem voor bedankt.
Eén dezer dagen zal ik onder algehele narcose een operatie ondergaan om de nierstenen, die mijn nier in gevaar brengen, weg te halen. Vergruizen is geen mogelijkheid, omdat het er drie zijn. Er staat vier tot zes weken wachten voor deze operatie. Op de urgentielijst geplaatst bleken het ‘slechts’ twee weken te zijn. Er komen gaandeweg wat flarden van de door mij door de jaren heen ontwikkelde dokterstrauma’s langs. Gelukkig kan ik deze op een zijspoor zetten en het geheel positief benaderen, Ik spreek mezelf toe en houd me voor dat ik er nog ben en gelukkig de gave heb van elke dag van mijn leven te genieten. Van de kleine genoegens die het leven, de natuur en mijn aangeboren talenten mij bieden.
De operatie ga ik opgelucht in, omdat er nu een einde lijkt te komen aan de jarenlang aanwezige, zeurende en heftige pijnen, waarvan artsen na vele darmonderzoeken mijn darmen altijd de schuld gaven. ‘Ieder mens krijgt in zijn leven wat hij aankan’, werd mij eens gezegd. Dat is een voor mij nogal beladen uitspraak! Geef mijn portie maar aan Fikkie!
Nelly Visser heeft sinds 1998 de auto-immuun schildklierziekte Hashimoto. Ze dankt haar energie aan een gezonde leefstijl met een strikt, doch smaakvol dieet. Haar eerdere columns lees je hier.
MMV maakt wekelijks een selectie uit het nieuws over voeding en leefstijl in relatie tot kanker en andere medische condities.
Inschrijven nieuwsbrief
