Gina herstelde van borstkanker en helpt nu andere mensen ‘bij zichzelf te komen’

‘Goh, je bent er nog.’ Het is één van de uitspraken die de Nijmeegse Gina (59) regelmatig hoort als ze de klanten in haar natuurgeneeskundige praktijk over haar eigen ziekteproces vertelt. Ja, acht jaar na de diagnose die Gina’s leven op z’n kop zette, is ze er nog. En het gaat goed met haar.

27 november 2012. Het is dé dag dat Gina Beijen een knobbeltje in haar linkerborst voelt: borstkanker. Als artsen niet veel later ook een knobbeltje in haar rechterborst ontdekken, is dat het begin van een intensief medisch traject. Maar wanneer ze voelt dat haar lichaam de chemotherapie niet aan kan, neemt ze een besluit: ze stopt en gaat op zoek naar andere manieren om aan haar herstel te werken. In het begin van 2015 vertelt ze dat verhaal in Uitzicht.

Vijf jaar na het interview gaat het nog steeds goed met haar. ‘Qua energie zelfs prima’, vertelt ze. ‘Lichamelijk heb ik er wel wat beperkingen aan overgehouden.’

Ze kan bijvoorbeeld haar hobby’s, zoals boetseren of piano spelen, niet meer uitoefenen. Ook kan ze haar linkerarm niet goed bewegen. ‘Door de bestraling na mijn borstamputaties is het litteken op mijn borsten gaan ‘fibroseren.’ Dat betekent dat het bestraalde weefsel zich vastzet op mijn ribben. Elke twee weken ga ik naar de oedeemfysiotherapeut om het onderhuidse weefsel los te laten trekken’, legt ze uit. ‘Tijdens zo’n behandeling schieten me soms tranen in de ogen van de pijn. Maar als ik eenmaal van de behandelbank af stap, voel ik dat er zoveel baat bij heb. Ik kan weer veel vrijer ademen.’

Die positieve instelling is Gina ten voeten uit. ‘Ik heb echt wel mijn baaldagen, maar ik zie liever de zon in het leven dan de negatieve kanten. Ik kijk vooral naar wat ik wél kan en ben daar dankbaar voor. Gelukkig kan ik dat.’

Moermandieet

Zo werkt ze onder andere vier dagen in de week in haar eigen natuurgeneeskundige praktijk, waar ze mensen met voedings-, stress, pijn- en angstgerelateerde klachten helpt. Zoals onlangs de jonge vrouw die enorm bang was voor haar rijexamen. ‘De dag nadat ze bij mij was geweest, kreeg ik een berichtje: ze was geslaagd.’ Ook helpt ze mensen die na kanker op zoek zijn naar manieren om hun energie terug te krijgen. ‘Ik verwijs dan altijd naar het Moermandieet. Toen ik zelf kanker had, kon ik na de chemo nog geen honderd meter lopen. Na drie maanden Moerman kon ik al drie kwartier wandelen. Met mijn werk doe ik wat ik het allerleukste vind: mensen op een natuurlijke manier helpen bij zichzelf te komen.”

‘Sommige gasten zeiden verbaasd: ‘Is dit Moerman?’

Zelf eet ze naar eigen zeggen nog altijd ‘lekker en gezond.’ ‘Ik ga wel iets losser om met de Moermanregels dan net na de kanker. Maar als ik niet lekker in mijn vel zit, dan grijp ik direct terug op het dagelijks gebruik van groentesappen. Ik ervaar dan meteen hoe krachtig dit werkt.’

En hoewel er op gezond eten vaak nog het stempel van ‘saai’ of ‘niet lekker’ zit, bewijst Gina graag het tegendeel. ‘Ik wil mensen graag laten zien en ervaren dat gezond eten niet lekker kan zijn, maar lekker is’, lacht ze. ‘Zo probeer ik reguliere voeding om te buigen naar de Moermanregels. Ik ben geen kok die kookt met bloemetjes, maar van sommige gerechten gaan je smaakpapillen echt alle kanten uit.’ Dat ervoeren ook de deelnemers aan de MMV-retraite, die Gina een paar weken geleden organiseerde. ‘Daar kookte ik dagelijks met veel liefde voor zes gasten. Sommige zeiden, verbaasd over hoe lekker het was: ‘Is dit Moerman? Dat vond ik echt het allerleukste om te doen: iets maken wat ze totaal niet verwachtten.’ Grote inspiratiebron voor haar gerechten is de Israelisch-Britse bestsellerkok Yotam Ottolenghi. ‘Die man tovert met groenten’, zegt ze enthousiast. ‘Vaak pas ik zijn gerechten zo aan, dat ze Moermanproof zijn.’

Begrip

De retraite was niet alleen voor de deelnemers een fijn samenzijn, ook Gina genoot met volle teugen van deze eerste keer. ‘Ik vond het erg leuk’, vertelt ze. ‘En ik vind het ook mooi om een inspiratiebron voor anderen te kunnen zijn. De gasten hoeven niets aan me uit te leggen: ik begrijp wat er gebeurt en hoe iemand zich voelt. Dat maakt het heel laagdrempelig.’ Tegelijkertijd was de retraite voor Gina af en toe confronterend: ‘Je werkt ook met mensen die uitzaaiingen hebben of bij wie de kanker terug is gekomen. Dat blijft – ook bij mij – een onderhuidse angst.’

Die angst komt af en toe naar boven als ze onverklaarbare lichamelijke klachten heeft. ‘Begin van dit jaar had ik last van slecht zicht. In het ziekenhuis zeiden de artsen: ‘Laten we toch maar even een MRI-scan maken.’ Op zo’n moment gaan je alarmbellen wel even rinkelen. Maar gelukkig was er niks te vinden. Mijn zicht is nu weer prima.’

‘Het gaat erom dat je weer verbinding krijgt met je lijf’

Dat het vertrouwen terugvinden in je eigen lichaam na kanker voor veel mensen een issue is, hoort Gina ook tijdens haar maandelijkse inloopspreekuur in het Marikenhuis. Daar geeft ze advies op het gebied van voeding en leefstijl bij kanker. ‘Veel vragen gaan over het Moermandieet of het zijn hulpvragen van mensen die problemen hebben met eten’, ziet ze. ‘Zo was er laatst een man die vanwege slokdarmkanker al een half jaar geen vaste voeding meer had gegeten. Ik had voor hem verschillende soorten groenten meegenomen en op allerlei wijzes bereid: koud, lauw, warm, gepureerd.’ Hij kon verschillende dingen uitproberen, wat werkt en wat niet? Aan het eind van het uur had hij een bakje met vast voedsel leeg gegeten, vertelt ze trots. ‘Dat is waar ik mensen graag bij help: de kracht hervinden en de controle terugkrijgen. Het gaat erom dat je weer verbinding krijgt met je lijf.’

Naast voeding doet Gina dat onder meer door bewust bezig te zijn met bewegen. ‘Ik ben geen hardloper of Iceman zoals Wim Hofman, dat past niet bij mij. Maar ik wandel elke dag drie kwartier tot een uurtje. Bovendien bezoek ik af en toe nog een haptotherapeut, energetisch therapeut of yogatherapeut. Het is belangrijk om op alle vlakken goed voor jezelf te zorgen. Ik weet zeker dat als Moerman nu nog had geleefd, hij ook met mindset bezig was.’

Beste keus ooit

Buiten de regelmatige bezoekjes aan bovengenoemde therapeuten, bezoekt Gina ook eens per half jaar een NTTT-arts. De oncoloog – die haar destijds aanspoorde om toch vooral chemotherapie te nemen – heeft ze nooit meer gesproken. ‘Dat heeft me lang dwarsgezeten. Maar ik zie nu dat de reguliere geneeskunde vastzit in bepaalde protocollen. Gelukkig staan steeds meer artsen open voor natuurlijke geneeskunde, maar we zijn er nog lang niet.’

‘Stoppen met de chemo was het beste dat ik heb kunnen doen’

Spijt van de keuzes die ze tijdens haar ziekteproces maakte, heeft ze niet. ‘Stoppen met de chemotherapie is het beste dat ik ooit heb kunnen doen. Anders had ik hier niet meer gezeten: ik was er zó slecht aan toe. Ik heb echt net op tijd op de rem getrapt. Als ik het over zo moeten doen, zou ik me niet meer zo op de trein laten zetten zoals toen. Ik zou meer de tijd nemen, meer informatie opvragen, meer uitzoeken wat voor míj het beste is. Je moet ook goed naar je eigen lichaam luisteren. Ik ging mee in de angst van de artsen en was niet bij machte om tegen hen in te gaan.’ Bewust stilstaan bij de vijfjaarsoverleving, deed ze niet. ‘Ik vond het maar een raar idee. Eerlijk gezegd was ik er niet meer op die manier mee bezig.’

Dat wil overigens niet zeggen dat de borstkanker geen rol meer speelt in haar leven. ‘Ik ben bezig met een cursus lichaamsmassage waarbij je elkaar als cursisten ook moet masseren. Op zo’n moment ben ik toch bezig met wat het voor een ander betekent om mij zonder borsten te zien. Ik merk dat ik dan ook even moet slikken, omdat het mijn gevoel raakt. Je denkt dat je het verwerkt hebt, maar in werkelijkheid is het toch anders. Het is overigens geen schaamte, maar meer een stukje verdriet en rouw: afscheid nemen van een stukje van wie je was. Ik kan mezelf goed in de spiegel zien, maar natuurlijk had ik het liever anders gezien. De eerste jaren zag ik alleen maar borsten en decollétes om me heen. Inmiddels weet ik dat dit hoort bij wie ik ben en ben ik daar tevreden mee.’

Een ouder met kanker, een kind met Asperger

Recent bracht Gina samen met haar zoon Milan (nu 26) een bijzonder boekje uit: ‘Ik de kanker, jij de angst.’ ‘Milan heeft het syndroom van Asperger en we merkten dat hij tijdens mijn ziekte helemaal vastliep’, vertelt Gina. Ze ging te rade bij de huisarts en het Leo Kannerhuis (het landelijk instituut voor autisme), maar zij konden haar niet verder helpen. ‘Er zijn allerlei boekjes over kinderen met autisme of ouders met kanker, maar die combinatie was er niet. Terwijl kinderen met autisme al moeilijker kunnen gaan met emoties en gevoelens. Dat zagen we ook bij Milan: hij trok zich terug, liep vast op school, kwam afspraken niet na en kon niet meer voor zichzelf zorgen. Hij kon er niet over praten en zei regelmatig: ik voel helemaal niks. Hij is in die tijd ontzettend alleen geweest.’ Gesprekken met een haptotherapeut en het samen schrijven aan dit boek, hebben volgens Gina een helende werking voor hem én haar gehad. ‘Tijdens mijn ziekteperiode heb ik een dagboek bijgehouden. Ik wist dat ik daar iets mee moest voor de verwerking van Milan. Wij zijn altijd samen geweest: ik ben zijn stem en geef woorden aan wat hij niet kan. We voelen elkaar enorm aan. Aan de hand van mijn dagboek heb ik hem allerlei vragen gesteld: ‘Wat dacht je toen? Hoe ervoer je dat? Door er zo samen over te praten, voelde hij de veiligheid om te zeggen wat hij destijds voelde. We hebben samen heel wat tranen vergoten, maar door dit samen te doen, heeft het een goede plek gekregen.’

De naam Milan is een pseudoniem.

Het boekje ‘Ik de kanker, jij de angst’ is (inclusief verzendkosten) voor €10,96 te koop via de webshop van Gina Beijen. Of voor €13,95 bij bol.com

Italiaanse amuse/voorgerecht

Ingrediënten voor 2 personen:

• 15 gr verse basilicum + nog wat kleine blaadjes voor de garnering

• 1 teentje knoflook

• 15 gram pijnboompitten

• 0,5 zachte avocado

• 4 eetl hüttenkäse

• 2 pomodori tomaten

• 1 sjalotje

• olijfolie extra vergine

• versgemalen zwarte peper

• zeezout

• extra nodig: 2 glaasjes doorsnede maximaal 6 cm

Bereidingswijze

Stap 1. Pesto

1. Doe de basilicum, knoflook, pijnboompitten en de avocado  in de keukenmachine of blender en maal dit fijn.

2. Voeg daarna al roerend circa 2 eetlepels olijfolie extra vergine toe. Breng op smaak met zout en peper.

Stap 2. Hüttenkäse

Breng de Hüttenkäse op smaak met zout, peper en een klein beetje olijfolie extra virgine.

Stap 3. Pomodori saus

Breng een pan water aan de kook. Kruis de tomaten aan de onderkant in. Dompel onder in het kokend hete water. Spoel ze vervolgens af met koud water. Dit is om ervoor te zorgen dat ze niet doorgaren en de schil nog makkelijker loslaat. Vervolgens ontvel je de tomaten. Verwijder de zaadjes van de tomaat en snijd het vruchtvlees in kleine blokjes.

Snipper het sjalotje fijn. Verwarm wat roomboter in een pan en smoor hierin zachtjes de sjalot. Voeg daarna de blokjes tomaat toe en laat het geheel circa 5/10 minuten heel zachtjes smoren totdat de tomaat mooi zacht is geworden. Breng eventueel op smaak met een beetje peper. Laat de saus afkoelen.

Maak nu een tapenade en meng door een derde van het tomatenmengsel een halve theelepel knoflookpoeder, een theelepel honing en eventueel peper en zout en pureer dit fijn.

Stap 4. Opdienen

Neem twee mooie (amuse)glaasjes. Kies voor glaswerk, anders zie je de 3 lagen niet. Schep onderin een bodempje pesto. Dan een tweede laag met hüttenkäse, besprenkel met een theelepel olie. Dan: een flinke theelepel tapenade en dan de tomatensaus. Strooi hier een beetje versgemalen zwarte peper over en garneer met een blaadje basilicum of geknipte bieslook.

EET SMAKELIJK!