Als bij oncoloog Warner Prevoo tumors in zijn longen worden ontdekt, ondergaat hij dezelfde behandeling als zijn patiënten. Pas dan dringt tot hem door hoe koel artsen overkomen als patiënten voor hun leven vechten.
Hij zou even snel een scan laten maken. Al een tijd had hij last van een raar kuchje. “Ik dacht dat het door de stress kwam, er was gedoe op mijn werk”, vertelt hij in de Volkskrant. De huisarts vermoedt een longontsteking maar een antibioticakuur haalt niets uit. Als hij zich echt ziek begint te voelen, besluit hij om naar zijn eigen ziekenhuis te fietsen. Hij laat een CT-scan maken in de verwachting dat het wel mee zal vallen.
Diagnose: longkanker in een vergevorderd stadium
“In de verslagkamer keek ik met mijn collega’s naar de beelden van mijn longen die in fragmenten op het scherm tevoorschijn kwamen. Beelden die ik als arts zo vaak had beoordeeld. Ik zag meteen wat er aan de hand was. Bovenin een longontsteking die aan het genezen was. Daaronder links een flinke vlek, rechts wat zwarte stipjes. Diagnose: longkanker in een vergevorderd stadium.”
De longarts met wie hij zo vaak had overlegd over patiënten was opeens niet meer zijn collega, maar zijn dokter. Hij wist dat zijn kansen minimaal waren. Na vijf jaar leeft nog maar een paar procent, gaven de statistieken aan. Zijn kansen keerden toen onderzoek uitwees dat de tumor te behandelen was. De kanker reageerde geweldig op een nieuw medicijn. Helaas keerde de ziekte terug en daarna nog eens. Vorige zomer moest een deel van zijn long worden weggehaald. Nog niet zo lang geleden is hij bestraald.
“Zestien jaar lang heb ik dagelijks kankerpatiënten behandeld, nu ben ik er zelf een. Sinds ik ervaar wat wij patiënten allemaal laten doorstaan, ben ik veranderd. Nu pas besef ik dat artsen helemaal niet weten hoe patiënten zich voelen. We richten ons op de medische aspecten van kanker, alles draait om het bestrijden van de ziekte.”
‘De mens duwen we weg’
Prevoo is geschrokken van de impact op patiënten van alles wat artsen doen en zeggen. “Omdat we de tijd er niet voor hebben, denk ik, en omdat we niet van al die patiënten de emoties kunnen toelaten. Dat groene doek dat we voor een ingreep over patiënten heen leggen, is er niet alleen om het operatiegebied af te grenzen. Het effect is ook dat we de mens op tafel niet meer zien. De mens duwen we weg, onbewust, terwijl de ziekte enorme psychische gevolgen heeft. Kanker is een emotionele uitputtingsslag, weet ik nu. Je bent nooit meer gerust”.
Een buitenstaander weet helemaal niet hoe een patiënt zich voelt, zegt hij. “Misschien moeten we dat gewoon benoemen. Dokters mogen best hun eigen onzekerheid laten zien. Zeg dat je niet weet hoe de ander eraan toe is, dat je het verschrikkelijk vindt en dat je je uiterste best zult doen.”
“We gaan je nog wel even hier houden”, heeft de longarts hem laten weten. “Het zou mooi zijn als ik er over tien jaar nog ben. Maar toch: als ik dat zeg, maakt me dat ook zo ontzettend verdrietig.”
Afgelopen weekend is een boek van Warner Prevoo verschenen waarin hij over zijn ziekte en alles wat ermee samenhangt, vertelt.Titel: Echte dokters huilen ook.
Beeld: avl.nl
MMV maakt wekelijks een selectie uit het nieuws over voeding en leefstijl in relatie tot kanker en andere medische condities.
Inschrijven nieuwsbrief
